Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

seni anlatmak istiyorum
bendeki seni
önce sözlerin düşüyor ak kâğıda
tatlı sözlerin
kalem nasıl ballanıyor bir bilsen?
ne kadar uğraşsam da bir türlü

Öyle korumuştum ki yıllarca
Özenle
Ne bir ses, ne bir nefes
Geçemez sanırdım yanından yöresinden
Ömrümce
Nasıl da araladın kapısını

Eskittim
Sensiz geçen bir günü daha
Güneşi yıkayıp denizde
Uğurladım erguvan tepelerin ardına
Sen kokuyor bu deniz, bu hava
Hep o yüzdendir basmaya kıyamayışım

Ağlıyorsun öğretmenim.
Gözlerin değil ama için ağlıyor.
Kötü bir haber mi aldın
Canlarım, yavrularım dediğin eski öğrencilerinden?

Onlar doğan günüm, derdin.

Yüreğime ayrılığın acısı çöreklendikçe
Avutmaya çalıştım kendimi:
“Bu ilk ayrılışım değil,, dedim sessizce…
Daha önce de ayrılmıştım öğrencilerimden
Hem de bir iki üç değil,kaç kez…
Her yeni doğan gün yeni bir umutsa

Gün olur takılır deli gönlüm Yunus’un peşine.
Varsam onunla Tapduk Emre’ye
Acep bir nefes istesem verir mi? diye.

Gün olur bir balığın karnında hissederim kendimi
Türlü acılar içinde.

Genç adam yürüyordu kumsalda
Gecenin ikinci yarısında,
Dalgaların köpükleri çıplak ayaklarında.
Kimsecikler yoktu orada
Bir genç adam, bir de Yaradan ından başka.
Başını kaldırdı gökyüzüne,

Ötelenmiş sevdalara ağlar melekler
Gardiyandır zaman
Rehin tutar onları gizemli mabetlerinde
Bir acem şalı örterim zamanın üzerine
Alırım cebinden altın anahtarını
Yorar beni göçebe sevdam…

. /Teyelli bir yama kadar tutmadı aşkın
İpliği çekilince dağılıverdi
Ya da bir saman aleviydi
Tez tükendi… /
Oysa ne hasretler biriktirmiştim sana
Mahşere müebbet sevdamın zulasında

Puslu bir eylül sabahı
Göçmen kuşlar ayrılırken Elazığ’dan,
Birkaç avuç, yürekli kız geldi o şehre
Güz yağmurlarıyla birlikte
Uzak diyarlardan.