Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Aklıma düşüyorsun olmadık zamanlarda,
Yok belli bir zamanı
Zemheri ayazı yakar ya insanı
İşte öyle bir şey seni sevmenin tadı

Oysa sevmek acı vermemeli aşığa

Tanrı misafiri zaman sorar mı?
Ne yaz bekler ne kışı ne de baharı
Belirir karşında apansız, çat kapı
Ya da kan uykunda, bir gece yarısı
Önce özlemle sarıp sarmalar
Ezelden sevdalı kolları

Geçip giderken koskoca yıllar,
Dönüp ardına hiç bakmadılar.
Kimi gün güldürdüler doyasıya,
Kimi gün için için ağlattılar.

Sanki iyi bir öğretmendiler.

Saatler kurulunca gitmelere
İki damla hüzzam gözyaşı
Usulca süzülür içime içime
Çentik atmadım sensiz günlerime
Hemen döneceksin diye…
Hiçbir kuş taşıyamaz gurbeti

Bağrımda bir ateş yanar tutuşur
İçimdeki deli tay eşinir durur
Başı dik, rengi dor, duruşu mağrur
Yeleleri sert rüzgârda uçuşur
Atla sırtıma der, gidelim dosta
Ne nefes ne bir ses alamayınca

Önce gözlerin düşer geceme
Sonra sözlerin
Bilirim
Ben gözlerinsiz
Ben sözlerinsiz
Ben sensiz olamam…

YOKLUĞUN

Yokluğun, cehennemin öteki adı
Duygularım darağacında
Yüreğimde onulmaz sancı

Derdim, heykellerimin yıkılması değil
Başımın yerde sürüklenmesi de…
“ Demiştim “ demeyi sevmiyorum hiç
Fakat; ben değil, siz diyordunuz
“ Hani Gençliğe Hitabenizde
Bursa Nutkunuzda

Say ki kayıp bir mektuptum adressiz
Kâğıdı sararmış, yer yer silinmiş
Bulsan okur muydun beni usanmadan?
Hece hece, nefessiz...

Ya da bir fındık çotanağıydım

bak işte
bu gece yoklamada
yok yazıldın düşlerimde
seni bulmak için
düştüm yollara gece gece
adını heceledim