Ruhumun sızılarıyla baş başa
Ve kalbimin hicranıyla kaldım yalnız başıma
Her ne kadar umudun solgunluk içinde halimi yorsa da
Bir kez kalbinde misafir olayım
Yalnızlığımdan kurtularak hasretini unutayım
Eğer şu bedbin gönlüm,
Bir öğreticiye rastlamasaydı,
Rahmeti anlamasaydı,
Manasız kalsaydı,
Enaniyetine sarılsaydı,
İnsani hasleti unutsaydı,
Ne kadar hoş kelam etsem de kanma
Sen yinede, nefsin badiresini unutma
Ruhun, asudeliğinden bihaber olunca
Kalbin, zindeliğinin asliyeti unutulunca
Heveslerin, ardı sıra bahaneler olunca
Yıllar alıştıramadı bir türlü yokluğuna,
Ömür sayfasına yazdığım her boşluğa,
Çaresiz umutların nahoş hıçkırıklarıyla,
Kalbim baharın hicranından akar hazana…
Görünen her solgunluğu halimden bilirim,
Yazarken,
Kaybolmayı yaşıyorum…
Hayallerim,
Fedakârca el uzatıyor…
Maksadım,
Asudelikte meşk yapmak…
Ne bahar
Patikalar üzerinde gezerken!
Sine-i halimde bir yareni can arardım
Kimselere
Açılamazdım saçılamazdım
Bazen
Can çıkmadan huy çıkmaz derler ya
Ruhun daralmalarında ayazlar kuşatır anla
Kalp
Sahibinden azade olunca nahoş umutla,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!