Kalbim, sen hiç benim olmadın
Göz ardı ederek, bazen ağladım
Sabaha kadar gözyaşıma kandım
Sen yanımdaydın hiç bırakmadın
Seni taşıyorum ki bak yaşıyorum
Öyle bir duruşu var ki,
Durdum seyre daldım,
Gördüğüm güzellik,
Karşısında kendimi,
Dirliğimi unuttum…
Mehtabın asudeliği,
Uzandım o ellerinde tuttuğun çiçeklere
Ne kadar hak ettiğim benliğin derdinde
Seni halk eden Halikın hükmüyle nefese
Bir aşk ikliminde çekilen hasret şevkiyle
Ne anam ve nede babam, o aşka susayan
Gelmedin
Nefeslerim sendin
Hissedilen asudeliğin payesiydin
Çaresizdim
Sensiz avare sefildim
Yokluğunda, seni anarak yaşamak
Mahzun yüreğimin sızısıyla akmak
Düşüncelerde medceziri koklamak
Yaya kalmak mana bendinde olmak
Çile sabır dirliğimiz için bir hüküm
Kimliğinizin
Nüvesinde yeryüzünde
Vicdan misali güller koparılıyordu
Hissiyat
Nedameti soluyordu
Yazıklar olsun sana
Varlığında ki elzem olan an’a
Umutlar içinde nazar edilen zamana
Halin devranında ki hissedilen sancılara
Ahitleşmiştik yürekten
Siz ki aşka nazar ederken,
Kalemin rüknünü bilirken,
Ruh ekseninde terennüm ederken,
En sevgiliye hasret bir hicranla anlatılır...
Hazan bunun için anılır,
Sevginin ve şefkatin
Halin sabrında olgunlaşan kanaatin ve naif zerafetin
Edebin en tabii dilinin, ruhi ve akli yetilerin, vicdani hassasiyetin vecdinden
Uzaklaşmak, hırçın mizacın sahibi bulunmak,marifet olana değil, acziyetle yol bulmak nefsidir
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!