İnsan uzaktayken anlıyor
Sevdiğinin katlanmış özlemini.
Sanki yaşıyormuş gibi hissediyor
Aşka bakan gözleri.
Şimdi yalnız bir kuşum, kaldım;
Bir toprak kokusunda buluşan yanlızlığımın
Asırlar boyunca meydan okuyan buluşması.
Saltanatına isyan etmiş hükümdar misali...
Yine baştayım bunca yine boştayım.
Sensizim, garip haldeyim kaç hânımca.
Günler geçtikçe
Seneleri kovalayacak ve
Sen o zaman anlayacaksın:
Solan bir
Gül zerresi yaşamda,
Kimin seni üzdüğünü veya
Eskiden bir zamanda
Arap Yarımadası'nda
Düşünceli bir şekilde
Vahiy gelmiş Hz. Muhammed'e
Fazla kişi inanmamışsa da
Seni, bir gül gibi
Sineme saraydım.
Ey sevgili! O güne mi
Özeldin ve sahi?
E! Hani bitemezdin?
Bir bakıyorum da
Ben ne hale gelmişim?
İlk defa bir kişi yaptı.
Ve sonuç: kendimden geçmişim.
Bana aylar öncesinden dense
İnsan nefesleriyle sürüklendim,
Bir uçurumun ucundayım;
Ey! Sevgili hayat,
Düşüyorum, noktadayım.
Şu anda gökyüzüne bakıyorum,
Bir baktım, bir güldüm
Sonra mecnuna döndüm.
Afalladım belkide;
Çünkü seni görmüştüm.
Ben yerini ayırdım;
Seni sensiz yaşıyorum.
Her hecede, her mısrada...
Doya doya, haykıra haykıra...
Biraz da damlalar akıta akıta...
Seni duyuyorum...
Bir kere görüp bir kere konuşmuş biriken
Neden bu denli sağanak, kalbimden özlem?
Neden bilmiyorum, neden duramıyorum..?
Ama çık gel işte, özledim, biliyorum.
Seni seviyorum, senden çok, kendimden çok.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!