Bana bundan hiç bahsetmemiştin ama hala unutamadıkların varmış senin
Ağzından kaçırmasan yine bilmeyecektim bu muydu içini kemiren gizin
Ne yapacaksan yap artık sen bilirsin önüne duracak değilim ki kimsenin
Uzadıkça daha da zorlaşacak her şey ne diyeyim kalp sevenin yol gidenin
Yolun açık olsun demekten başka bir şey gelmez benim de elimden artık anla
Bunca zaman sonra gittin yaa sen şimdi kimbilir her gece kaç kere ölünür
Onca hatıra baş ucumda sayıklarken seni uykular kaç senle bölünür
Sormayın artık onu bana dedikçe sorarlar hep kalp hasretine bürünür
Ondan sonra ben bi divane nereye baksam her şey sen suretinde görünür
Bak bu sabahta yapayalnız uyandım yine tek başıma yaptım kahvaltımı
Seneler sonra yıllar beyazları armağan ettiğinde bile saçlarına
Uzun uzun yollar başka başka yüzler girmiş olsa bile senle aramıza
Dünümde bugünümde nasıl sen varsan yarın da sen olacaksın hayatımda
Eşine az rastlanır kahramanlar vardır yaa baş kahraman sensin bu masalda
Geçip gitsin bırak yıllar öylece bir mum daha ekleriz pastana en fazla
Buralar soğuk hala ama üşüten yağmur mu yoksa oluk oluk içime dökülen yokluğun mu bilemedim
El açıp oturdum kaç gece yalvardım yakardım tanrıma çıkmayayım sabaha diye ama yine ölemedim
Rivayet odur ki hiç ısınamamışsın sende benden sonra oralara artık ne kadarı doğru bilemedim
Rahat bir uyku yüzü göremedim ama ben senden sonra güzel bir sabaha uyanıp bir günaydın diyemedim
İçimde bir çocuk bekler durur hala döneceksin diye umutla yapamadım temelli gitti o diyemedim
Yaralarım kabuk bağlamazken nasıl dilin varıyor senin bıçaktan keskin o sözlere
Alınırım kırılırım tabii ben de taş değil bir kalp taşıyorum en nihayetinde
Faydası olur mu dersin geç kalınmış özürlerin gönlüm her yerinden kırılmış bir kere
El oğlu da değilsin ki üstelik can bildiğimsin belki en çok o koyuyor içten içe
Sevseydi bu kadar kanatmazdı diyorum ama yine de aşığım dikenlerine bile
Şımarık bir çocuk gibi dağıtıp dağıtıp kırıp döküp yeniden topluyorsun beni
Eline geçen her şeyi böyle harcarsın sen öylemi bu kalpten bir tane daha yok ki
Yanmış yıkık bir kalbin ortasında dikilmiş duruyorsun muzaffer bir kumandan gibi
Merak etmedin mi hiç bilmem ben izin vermesem o kaleler öyle kolay düşer miydi
Ama yok yok hiç sanmam sen zaten bir kere bile olsun oturup bizi düşünmedin ki
Bunca yıldan sonra seni kalbimin önüne koymak istemezdim ah yalnızlığım ama kusura bakma
İyi bakacağına zerre şüphem olsa yerine gelenin bilirsin onu sana değişmezdim asla
Rica ederim yapma öyle küskün bakma bana bir görseydin ah o gözleri sen de hak verirdin bana
Düşmeyeyim diye çok uğraştım ama bir an düştüm ve kayboldum o yeşil denizin derin sularında
İlk defa tadıyorum ben bu hissi gerçekten ama zaten bir defa yaşanırmış aşk dediğin de yalnız
Hafife almamam gerekmiş aslında senin kalbimin üstünde yarattığın etkiyi
İçimde tutmasam daha iyiymiş zamanında dilimin ucuna kadar gelenleri
Lüzumsuz bir gururla sustum hep çektim kendimi senden korktum savunmasız çocuk gibi
Akılsız başıma uydum saklanıp durdum hep pustum oysa ki aşk affedermiş herşeyi
Lütfen sen alt et kendini gel tut elimi yeniden kaldır hadi düştüğüm yerden beni
Zannettiğim kadar çok uzaklaşmamış meğer yalnızlık sen gider gitmez başucumda bitiverdi
İyi niyetlerim de pek o kadar sağlam duramadı yanımda senden sonra hepsi yitiverdi
Yeri göğü inletirdi bu yürek içinde sen varken şimdiyse sesi soluğu kesiliverdi
Ne ara kurudu içimin bahçeleri tüm çiçeklerim bir anda yapraklarını döküverdi
Eminim benden daha iyisini bulursun hem bilirim zamanla geçecek her şey düzelecek
Merhaba dedi çoktan yeni bir güne uyandı benim dışımda ne varsa birbiriyle kucaklaştı
Acılarla başbaşa bir kahvaltıda yine yalnız kalbim usul usul kimsesizliği yudumladı
Yok daha doymadı belli ki hayat canımı yakmaya ben vurma dedikçe o duymadı hiç durmadı
Anlamaya çalışmaya niyetim yok artık kimseyi zaten hayat hiç çalıştığım yerden sormadı
Beni yakın yakacaksanız hadi atın ateşlere ben yanayım ve siz hep öyle uzaktan bakın
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!