Bir şafak vakti ruhumu yokladım
Yüreğimi temizledim pakladım
Şiirlerimi dağlara sakladım
Bırak sözüm sözlerden ırak kalsın
Bırak ömrüm uzaklarda azalsın
BU SEVDA BİRAZ NAZ BİRAZ NİYAZDIR
Grubun gölgesinde savrulan saçlarına,
Renk ahenk kelebeklerle
Dökülen sarı yapraklar, pervasız dokununca
DİZGİNSİZ AT
Ümidi arıyorken kaderin karasında
Şakakları ağarmış bir gönül yarasında
Ömrün bozkırların da varla yok arasında
Deliler gibi koşan dizginsiz attır sevdam
...MÜTEVEKKİL SEVDA
Çehresi girdap misali her seyyahı yutan
Kusursuz siyahlıktaki
Geceyi delirtir ela bakışlarım
Şiirlerimi yakıp, bu aşk bitti diyorsan
Eski bir duvar gibi, temelimden yık beni
Nehir misali akıp, bu kentten gidiyorsan
Ey hüznümün sahibi, mahpuslara tık beni
Beni birkez yaktılar gözlerinin önünde
Sonra kar yağdı üzerime dondum
Soyundum tüm varlığımı
Çıkmaz sokakların ortasında
Paramparça bir kağıt gördü
Yıkık bir duvar,yarım bir kafiye gördü
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!