Nemli ve küflü duvarlara aşinaydı bu beden
Parmaklıklarda soluklanırdım dönerken
Hiç mi saatin şaşmazdı be adam
Daha dakiktin sevgilimden
Kollarım filistinde rehin epeydir
Tam hasretin ortasından
Dönüp gel,
ne olursun dedi adam
Kadın yıktı köprüleri,
Kaldı karşı yakada
Bir şair astılar, şiir uçtu gitti bedenden
Bir deri, bir kemik astılar
Söylenmişlikler kaldı boşlukta
Suçlular tuttu ipin ucunu
Şiir affetmedi
Gözlerinde gizli bir gölge var
Yoksa o ben miyim
Sözlerin emanetçide kalmış
Şiirlerin yarım
Yine o sokaktayım
İçime çektim kokladım
Saçlarının kokusu sinmiş
Göğe taşımış güvercinler bakışını
Nefesin asılı kalmış çınarlarda
Bilirsin, minnet etmem,
Rüzgarı alırım arkama,
Uçabilirim kanatsız.
En bildiğim yerden
Kaybetmişliklerim vardır benim
Ne gam!
Biz aynı mahallenin iyi çocuklarıydık
Aynı yağmurlarda ıslandık
Aynı yoksulluğu soluduk
Aynı varsıllarca indirim kuponları
Fiyatına harcandık
Yaşadığımız kederlerin üzerine
umuttan bir perde çekmiştik.
Yıllara yenilmeden
Acılara boyun eğmeden
Kaldığımız yerden devam etmiştik
Boş verdim, amaan canım sen de
Bu saatten sonra kim takar
Kim ne demiş, kime demiş
Kiminle ne haltlar yemiş
Yıllar kimine bonkör
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!