Metin Keleş Şiirleri - Şair Metin Keleş

Bu hayat yormasın seni
Git çiçeğim düşümde uyu
Bulutum çok rüzgarım yok
Git çiçeğim döşümde büyü

Düşümde ıssız bir deniz

Savruldu çiçeğim hayat dalında
Bir tufan sonrası alaborayım
Duruldu sularım aşkın dağında
Kaybolan ömrümü kime sorayım

Dönüşü yok giden dönmez hayata

Baktım herkes herkesi unutmuş
Bitkiler toprağını ağaçlar yaprağını
Bir baba oğlunu unutmuş bir yangında
Bir anne acısını bir zaman…

Önce sesini sonra yüzünü

Birazdan gideceksin bu evden
Son kez bakacaksın duvarlara
Odaları tek tek gezeceksin
Son defa uyuduğunuz yastığı koklayacak
Akasyaları hatırlayacaksın
Gözlerin dolacak bir an

Henüz yenisin her şey eski
Her şey eskidi, aşklarımda
Sen tüm eskimiş anıların içinden
Gözlerinle dokunuyorsun göğüme
Göğüm de bir akşamüstü
Bir yıldız yeni doğuyor biçimsiz

Biliyor musun?
Sen hiç yokuş çıkmadın şu hayatta
Hiç telaş etmedin yarınlara dair
Kendini bir akvaryuma hapsettin hep
Yolları yılları hiçe saydın
Bedavadan aşklar yaşadın mesela

Öyle bir geçtim sokağından
Usul usul adımlarla ve adınla
Geçtim masallardan
Düşlerin penceresinden
Yüz yüze geçtim
Gül ve tül hasretinden

Tophane yokuşunda
Yorulup dinlenseydik
Gözlerinden öpseydim
İstiklalde bir akşam

Kadıköy sahilinde

Yoruldum artık Kalender
Bu hayat beni hiç anlamamış
Ben hiç bir anlama sığmamışım
Duvara bir çivi gibi çakılmış
Fakat hiç bir tabloya layık olmamışım
Kiralık günler yaşamış

Bir sabah balkonunda otururken
Beni gökte bir kuşa sormuşsun
Kahven soğumuş, saçların üşümüş
Ürpermişsin bir an, kalbin sızlamış
Kahvaltısız düşlere dalmışsın
Gözlerin yine keskin bir bıçak gibi