Mete Özdikici Şiirleri - Şair Mete Özdikici

Yağmurunu dökerek
Gökyüzü ağlasa da
Suyunu püskürterek
Yeryüzü sızlasa da

Şu gönül pınarımdan

Hasretten aşkımı dağlara yazdım
Gönül bu hikmetine sual olmaz
Sevgimi sonsuza kalbime kazdım
Terennüm bu aşkımı sazım almaz

Çarpışan dalga köpüğü misali

İstanbul benim için bir ülke idi;
şimdi ise ölke.
İstanbul benim için bir ülkü idi;
şimdi ise gölge.
Yedi tepesi yedi Kaf Dağı gibi.
Tek bir devlet değil, yedi düvel gibi.

Günlerim geçiyor sensiz
Ne olur yine dön bana
Aşkımız ile bakarız
Gece çıkınca mehtaba

Günahımız mı sevmemiz?

Kim der ki ben Avrupa’ya hayranım
Bil kendi ağzıyla der ben hayvanım

İnan teknik hariç değil medenî
Tepeden bakmak harice nedeni

Ölümün sen doğarken başlamıştır
Bir an geçse de ömrün yaşlanmıştır
Doğumun sen ölürken başlamıştır
Bir an geçse de ömrün yaşlanmıştır

Ağlıyordun sen herkes gülerken

Bir seyyah olsam da kainatı dolaşsam
Tayy-i mekan olsa da yıldızlara konsam
Dünyada iken kendimi ukbada sansam
Ağlasam da tüm zerrelerim gülecektir

Teneşir tahtasında Tahttaymışım bilsem

Erkeklerin cesareti biraz da kadınlarının
korkaklığından;

Oğulların karakterleri de annelerinin
kaprislerinden

Bize yol yordam bilmez derler
Oysa âdâbı biliriz biz

Bize terbiyeden noksan derler
Oysa edebi biliriz biz

Saat kapalı vücut; akrep, yelkovan organ.
Zaman bana kelepçe, beynimde duran yafta,
Ayağımda pranga, boynumda yağlı urgan,
Kurtulabilirsen ecelden, özgürlük lafta.

Kalbim ibrişimden bir ibrik, içi dolu kan,