Mesut Yüksel Şiirleri - Şair Mesut Yüksel

Kıyının sessiz bağrında yükselir fener;
yüzyılların omzunda duran
vakur bir bekçidir o.
Dalgalar, yorgun bir sevgili gibi
her gece ayaklarına kapanır

Gün, dağların sırtından
doğarken söker dikişlerini karanlığın;
başlar mesaisi denizin oğullarının.

Mehtaplı gecelerde,
Gizli buluşma yerimiz:
Erik ağacının altı.

İncecik ışık süzülüyor dallardan,

Ayazın tenleri kestiği bir vakitte;
kirli üstü,
uzun ve karışık sakalıyla,
köşe başında donmuş zaman.

Sokaklar fısıldar;
Duymayan kulaklara.
Gölgeler arasında yürürsün,
Yalnız, kırılgan...
Her bakış bir yük;

Asklepion’un uykusundan sızan,
beyaz bir ışık hüzmesi gibi,
indi o sessiz kasabaya.

İspanya’nın kadim belleğinden
bir ideal söküldü karanlığa;
adı Don Kişot’tu.

Paslanmış bir çağın dişlileri arasında,

Bir kahramanlık destanıdır,
acıların içinde yaşamak.
Doru bir atın üzerinde
saldırmak yalın kılıç.

Réunion’un kızıl, öfkeli toprağında
on iki yaşında bir çocuk;
bedeninde paslı bir zincir,
ruhunda kâinatın kilidini açan

Sessizliğin hüküm sürdüğü
eski bir kütüphanede dururum;
ceylan derisinden örülmüş bedenimde
tarihin damarı güçlüce atar.
Ben, çağların nabzını tutan,