Mesut Sav Şiirleri - Şair Mesut Sav

"Sen yok musun sen" dedi.
O da biliyordu yoktum.
Bu çağda var olmak ince düşünen kalbe cezaydı.

Mevsimlerden Eylül'dü.
Aylardan sonBahar.
Ve sen yoksun...
Karmakarışık buralar.

DOĞUMDAN ÖLÜME KADAR SÜRECEK BU YOLCULUĞUMUZDA, SEVGİ VE SAYGI İKRAMIMIZDIR LOYA...

Bütün ara yolların ana yola varmak gibi bir derdi vardır.
Benim de sana...

Baş köşesindeyim gönlümün.
Üstümde masmavi gökyüzü.
Üstümde masmavi deniz.
Uçsuz bucaksız bir evrende kimsesiz.
Kendim kendime konuk olmuşum.
Bu çağ bana uzak.

Rojem;
Yurdum oldun,
Sınırları olmayan...

Yine gece sabaha yol veriyordu,
Yüreğim ateşinde eriyordu.
Belki de ilk defa bir adam,

Denize bak ışıl ışıl sevgilim!
Herkes yakamoz der geçer,
Ben yüzündür derim...

Yaşlı bir insan öldüğünde bir insan ölmez,
Kültür ölür,
Sanat ölür,
Edebiyat ölür,
Bilgi ölür,
Yüzyıl ölür.

Oysa ben saatlerin zamanı gösterdiğini sanırdım.
Seni tanıdığımdan beri seni gösterdiğini öğrettin bana...