Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Gecenin dudakları dağların yamacını öpüyordu
Dağın sivri yanındaki parlak yıldız mahzundu
Sabırsızlıkla arkadaşlarının doğmasını bekliyordu
Kızıllık karanlığa doğru hızlı adımlar atıyordu

Çıt yoktu, hafiften bir rüzgar olsaydı

Güneş sabaha doğuyordu
Aydınlık kuşatırken doğayı
Yatağımdan kalktım
Dışarıdaki tulumbaya gittim
Serin suyla kendimi temizledim
Eşim kalkmış hayvanlarla meşgul

İnsan insana kıyar
Tarihte acı anılar
Birikir kan öfke
Gözyaşı ağıtlar

Suç insanlığa

Bir yol var önümde
Oturdum yolun başına
Aklım benliğim övgüde

Üzerinde yürümediğim
Övgülerle bitiremediğim

Tehlike yaratmak insanın en garip hastalığıdır
Böyle düşünüyorum, nedense tehlikeyi en çok seven insandır
“Rahat batar” çoğu zaman, adrenalin arayışına girer
Adrenalin sanki sıkılmış, bunalmış, ezilmiş insanın kendine gelişidir

Kendine gelme anlayışı da çok gariptir insanda

Düşünebilir misiniz?
Herhangi bir insan
Karşınıza çıkmış ve
Ben diye başlıyor söze
Veya ben ki, diye de
Kuvvetlendiriyor sözünü

Bilgiyi cebime aldım
Hayatın içine daldım

Cebimdeki kutsaldı
Beni ben yapanlardı

Hangi rüzgâr çarpar yüzüme
Estirir duygularını kalbime
Bilemem
Bilmeden yürürüm, düşünemem

Doğanın sessizliğinde

Severim insanı
İnsan sevgisinde
Birleşir insanlar
İnsanlık seslenişinde

Derken,

Seçeneksizliklerde
Seçenekler başında
Buldum kendi kendimi

Seçememe seçeneksizliğinde
Doğdum, yaşıyorum, öleceğim