Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Biri çile çeker minderde
Biri özgüven kazanır Tibet’te
Birinin altında seccade
Biri gezer tepelerde

Her biri kendine göre

Dolaşırım yeşillikler içinde
Her yer sarıya, karaya boyanırken
Bastığım her yerde anılarım tazelenir
Kitaplardan öğrendiğim geçmişle
İşte şurada ölüyordu insanlar
Şurada sürülüyorlardı köleliğe

Güneş sabaha doğuyordu
Aydınlık kuşatırken doğayı
Yatağımdan kalktım
Dışarıdaki tulumbaya gittim
Serin suyla kendimi temizledim
Eşim kalkmış hayvanlarla meşgul

İnsan insana kıyar
Tarihte acı anılar
Birikir kan öfke
Gözyaşı ağıtlar

Suç insanlığa

Geçmişte hep kendimizi kandırdık
Önce belli doğruları kabul ederek
Aslında yanlış olan,

Sonra, doğru diye yanlışlarla yargıladık
Tüm yanlışları doğrularak

Bir yol var önümde
Oturdum yolun başına
Aklım benliğim övgüde

Üzerinde yürümediğim
Övgülerle bitiremediğim

Tehlike yaratmak insanın en garip hastalığıdır
Böyle düşünüyorum, nedense tehlikeyi en çok seven insandır
“Rahat batar” çoğu zaman, adrenalin arayışına girer
Adrenalin sanki sıkılmış, bunalmış, ezilmiş insanın kendine gelişidir

Kendine gelme anlayışı da çok gariptir insanda

Gecenin dudakları dağların yamacını öpüyordu
Dağın sivri yanındaki parlak yıldız mahzundu
Sabırsızlıkla arkadaşlarının doğmasını bekliyordu
Kızıllık karanlığa doğru hızlı adımlar atıyordu

Çıt yoktu, hafiften bir rüzgar olsaydı

Düşünebilir misiniz?
Herhangi bir insan
Karşınıza çıkmış ve
Ben diye başlıyor söze
Veya ben ki, diye de
Kuvvetlendiriyor sözünü

Bilgiyi cebime aldım
Hayatın içine daldım

Cebimdeki kutsaldı
Beni ben yapanlardı