Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Emeği kutsamıştım hep, aklım erdiğinden beri, sözüm bütün emeksizlere
Eskiler alın teri derlerdi, “kurumadan ver hakkını”, gömüldü geçmişlere
En çağdaş düşüncelerin peşinden gittiğimizden beri, düştük bencilliklere
Estirilen umut rüzgârları, ikiyüzlülüklerle ulaşmadı hedeflere

“Ete kemiğe bürünen insan” vardı hani, et kemik var ama insan nerede?

Eskiden sabahçı kahveleri vardı, hep çay verirlerdi, inat edercesine
Esneyenler sandalyelerde devrilirken, çaycı, demli bir çay kordu önlerine
“Eh be hemşerim, uyuma burası sabahçı kahvesi” uykuyla senin işin ne?
Eller gözlerde, yumruk yapmış uyanmak için gözlerini ovuşturma peşinde

En güzel günler geçmişte kaldı demeyeceğim, onların zamanlarıydı işte

Ayrılık rüzgârları esiyor
Geleceğe umutlarım tükeniyor
Zaman ayrılık vakti, özlemler peşim sıra geliyor
Dün, artık çağırma beni geriye, ben almış başımı gidiyor

Gelmeyin peşim sıra anılarım

Kırmızı düşlerimin can yüreğine
Bir damla cesaret yerleştirdim sevgimle

Yeşillenmişken kalbim, yürür geleceğe
Resimler çizer gri renklerden öte

Kaldırımların gözcülüğünden bıkmıştım
Rüzgâr vücudumda dolaşırken
Çiseleyen yağmur saçlarıma masaj yapıyordu
Çamurlu yollardaki ışıltılar bana şiirler yazarken
Kalbimin derinliklerinde geçmiş ve gelecek geziniyordu

Fikir
Olaya hükümdür

Olay,
Varlıklar
Ve hareketleridir

Bir bardak demli çaydan
Geçmez söz haydan huydan
Daldığım hülyalardan
Sıkıldım buralardan

Ey sevdiğim gel bana

Seni düşündüm bu gece
İsmin dilimde bir hece
Zamansız doğan güneşe
Harsın sönmeyen ateşe

Seni söyledim bu gece

Eskiden kırkı çıkmadık, sırlı düşler kurardım
Bugünse, kırkı çıkmış özgün düşler kurmaktayım

Eskiden geleceğe dair umutlarım vardı
Şimdi beni gelecekler sımsıcak kucakladı

Mavinin tonlarında aradım
Seni hiçbir yerde bulamadım

Sanki bir ara tam karşımdaydın
Belki kaşla göz arasındaydın