Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Her geçen gün kendimi izlemeyi derinleştiriyorum
Yaşamı karanlıkta bir iz gibi yaşamak istemiyorum
Yaşam ışıklarıyla parıldayarak etrafa ışık saçmalı
Her söz, her eylem, donuk resimler üzerine açmalı
Küçücük fidanların büyüdüğü gibi büyümeli çoğalmalı
Arkadaş canlısı ne çok varlık var şu hayatta görsem

Gökten yıldızlar düşse düşlerime
Dağlar yarılır dönüşür geçitlere
Ovalar oynar yerinden bilmece
Bulutlar yürür bilinmeyenlere
Yağmurlar değerken yüzüme
Fırtına alaboradır, çevremde

Hüznü bana
Kardeş kılanları
Artık hayalimden
Düşlerimden
Gerçeğimden
Siliyorum

Bu son olsun dediğim, o kadar çok şey var ki
Düşünüyorum son olsunla tekrar ettiklerimi
Neredeyse bir ömür tükenmiş son olsunlarla
Tekrarlarından bıkmadan yürüdüğüm yolda
Hayatının özeti nedir diye sorsalar, “son olsun”
Yalan olmaz, son olsunlarım / ız hayırlı olsun

Dediler ki tecrübe
Yediğin kazıklardır
Hep aklıma gelse de
Aldanmak saflığımdandır

Ders alsaydım hatalarımdan

Ben bir adam tanıdım
Keşke tanımaz olaydım

Camilerde vaaz verip
Halkı peşinden yürüttü
Rakı sofraları kurup

Bir tepedeyim
Oturdum taşın üstüne
Önümde ufuklar
Uçsuz bucaksız
İnsan kayboluyor

Sen olmaktır
Sadece seninle

Seni düşünmektir
Tüm sensizliklerde

Bir gün öleceğim
Bunu biliyorum
Böyle diye bugünden
Kendimi öldürmeyeceğim

Ne terki dünya

Dün kendimi
Sevdiğim ülkemi
Dünyadaki gelişmeleri
Beni, seni, bizi, bizleri
İnsanca düşlerimizi
İnsanca özlemlerimizi