Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Diyorsun ki, dinle beni dostum,
Seninle konuşacağım çok şer var..
Neresinden başlayacağımı bilemeyecek kadar..

O zaman baştan başla, tane tane...
Nasıl olsa ömrün bir tane...

Deniz kenarında
Oturmuşum banka
Seyrediyorum denizi
Gelenleri geçenleri
Sanki tam piknik yeri

Kavak balığa çıkınca
Çamur altına düşer

Söz kulağa düşünce
Dil ateşte pişer

Bomba düşer kalbime
Kusar kin, nefret, öfke

Çiçek bükülür yere
Aç bi-ilaç sevgiye

Kor düştüğünde kalbime
Kal diyemem hiç kimseye

Kör bıçak saplı içime
Kızıl kıyamet günüme

Felsefe gıdı gıdı
Siyaset vıdı vıdı
Karınlar guruldadı
Aç kurtlar hiç doymadı

Söz ağızdan fırladı

Gel bana geleyim sana
Dön bana döneyim sana

Ayrı yollarda olsak da
Yaşıyoruz hep dünyada

“El kadar çocuk bile” yalanları doğrudan ayırmayı biliyor bu ülkede
En iyi söylevleri olanlar bilmiyor nedense, hele bir bakın körlük kimde
Eskiden diye bir şey var, sihirli matah sanki, tüm olumlular onda nedense
En kötüsü, eskiden kurtulmak için, kurtuluşu kutsarken söylenir nedense

Eziyetim sana, dumura uğramış düşünceler içinde zorluyorum işte

Rüzgârlar bulutlara binmiş uçuyorlar, gökyüzünde hafif parçalı bulutlar
Rujunu sürmüş akşam güneşi dağların eteklerinde, hafiften karanlıklar
Rüya gibi ufuklar selam veriyor bana, ona baktıkça coşuyor anılar
Rol kesmeyen doğal güzellikler içinde rol yaparken, küskündü benim duygular

Ruhumu dinlendiren güzel, bırak rüzgârın peşini, gel bana sana sözüm var

‘Kırmızı gül demet, demet” türküsü içimi yakardı, söyleyenlerde ses yanık
Kalbim hüzünlenir, müzik eşliğinde, yağmur değil ıslatan, gecemse uyanık
Kırık notlar getirdim hayat dersinden, velimden habersiz karneme attım çizik
Külhanbeyi davranış sergiledim, evde estirdim terör, hâlbuki kalbim ezik

Kollarımı dolamış dışarıyı seyrediyorum, dışarısı tam gezilecek