Mehmet Bicik Şiirleri - Şair Mehmet Bicik

Açmıyorum perdeleri odam karanlık,
Sen gittin gideli hayatım târumâr…
Sevene seyrân olsa da samanlık,
Sevgimi bitirdin dağlarım hep kar…

Ölüm kol geziyor dört yanımda,

Yandı yürek,
Söndürmeye su gerek.
Burnunda yok ki direk,
Sızlaya…

İster sev, ister at.

Sesin,
Sesin etkilemişti
İlk kez…
Sonra,
Dokunuşun…
Ürpermeyle

Yıkıldı yuvam, bitti huzur,
Deyip ağlar, boşanan adam..
Düzenim, sağlığım hep bozulur,
Deyip ağlar, boşanan adam..

Evinde ağaydı, hem de beğdi.

O şehir benim, bu şehir senin,
Deyip dolaşır boşanan adam…
Yolları açık olsun gidenin,
Deyip alışır boşanan adam…

Her ortama girer, çıkar.

Gözlerini hatırlıyorum,
Bakınca ışıl ışıl parlayan…

Ellerini hatırlıyorum,
Dokununca titreyen…

Yola çıkarken,
Henüz çok azdık…

Bir sevdâ uğruna,
Diyar diyar gezdik…

Bir
sonbahar günüydü.
Hayatımın
en hüzünlü
Eylülüydü.
Bir sabah

Kaç kez öldüm yoluna,
Rüyâlarımda bir bilsen…
Gönlüm teselli bulacak,
Göz yaşlarımı bir silsen…

Coşarım, bendimi aşarım,

Yüzün hep gülsün, sen hep gül.
Ömür bahçende hiç solmasın gül.
Yaptığın her işin sonunda virgül,
Olmasın, her işini bitir kızım…

Doğru konuş, çok çalış, kazanan ol.