Mavi Kaldım Seninle Şiiri - Poyraz Can

Bir sahil sessizliğinde bıraktın beni
deniz çekildi senden sonra
gökyüzü bile tutamadı gözyaşlarını.
Yağmur başladı ansızın,
tam adını anarken içimden,
bulutlar bilirmiş gibi
döktü üstüme seni.

Kumlara oturdum,
senin yokluğunu avuçladım,
her zerresi sen kokuyordu
her tanesiyle biraz daha battım.

Deniz maviydi,
ama senin gidişinle karardı bir yanı,
bir yanı hâlâ umut gibi parlaktı
çünkü içinde sen yüzüyordun hâlâ
dalgalar gibi gidip gelen hayallerde.
Bazen kıyıya vuruyordun
bazen sonsuzluğa çekiliyordun
ve ben
hep aynı yerde
hiçbir yere ait olmadan seni bekliyordum.

Bulutlar çoğaldıkça
sustum.
Yağmur hızlandıkça
bir zamanlar ellerini tuttuğum anları düşündüm.
Ne kadar kırılgandı her şey,
bir rüzgâr yeterdi dağıtmaya.
Şimdi rüzgâr da sensiz esiyor,
üşüyorum...

Sen varken
deniz gökyüzünü yansıtırdı
şimdi gökyüzü benim içimi.
Griyle mavi arasında
bir hüzün rengi oldu sevmek.
Adını koyamadığım
ama hep bildiğim bir sızı.

Ayak izlerin silindi kumda,
ama ben ezberledim o yolu.
Her gece yürürken rüyamda
tam dönüyorsun gibi hissediyorum.
Oysa sen…
hiçbir zaman tam gitmedin benden
hiçbir zaman tam kalmadın da.

Ve işte böyle bir yerdeyim:
Yağmurun şefkatiyle ıslanırken
senin adını fısıldıyor her damla
bir zamanlar sevdiğim o sesinle.
Ben hâlâ seni severken,
mavi kaldım seninle...