Çocuk musun sen Sunay, çocuk musun sen,
yüreğinin avlusunda dizlerin kanar,
kelimelerle oynarken.
Üstüste yığmışsın kelimeleri
binalar yapıyorsun
Bir parça iç geçiren mi düşürdü bizi,
elden ayaktan kesileli,
yıllar olmasa bile,
bizim bu kendimize olan yorgunluğumuzdan,
alakadar olmayanlar,
kendi yorgunluğuna başka çareler aramayın.
Boşluk,
içimden azalıp, tükenip varlığın tümü,
içimde içimi tüketip büyüyen bir boşluk.
boşluk.
yürüdükçe çoğalıyor, ve çoğaldıkça azalıyorum.
nefes aldıkça ölmek gibi,
Bak,
yeniden yaklaşmadık mı sessizliğimize,
o çabuk akışına kaptırmışken kendimizi, renkli ışıkların ve şarabın ardından,
belki biraz daha erken kalkıp, dah çok yaşamıyor muyuz her son anlarımızı,
bilerek ve anlayarak her kırışıklığı, kafamızı dağıtmaya yormuyor muyuz,
bir saat daha uyuyarak, huzur arıyoruz rüyalarımızda,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!