Korhan Külçe Şiirleri - Şair Korhan Külçe

Acının Sessizliği: Yanlış Bir Kadınla Sürdürülmeye Çalışılan Evlilik

Bugün pek çok erkek, evliliklerinde sessizce acı çekiyor. Kimi zaman bu acıyı yüksek sesle dile getirmiyorlar; bazen gururdan, bazen de “belki düzelir” inancından susuyorlar. Ama içten içe biliyorlar ki, yanlarındaki kadın aslında onlar için doğru kişi değil. Yine de gitmiyorlar. Gitmeye cesaret edemedikleri için kalıyorlar.

Çünkü erkeklerin çoğu, sevgiyi bir yük gibi sırtlarında taşımayı öğrenmiş. Daha çok çabalarlarsa, daha çok fedakârlık yaparlarsa, daha fazla severlerse bir gün karşılık göreceklerine inanıyorlar. Oysa gerçek bambaşkadır: Yanınızdaki insan değişmeyi istemiyorsa, siz dünyanın tüm sevgisini sunsanız bile bu çaba beyhude kalır.

Akıllı Kadınlar Başarısız Kadınlardan Nasihat Almazlar

Akıllı Kadınlar, yüreklerinin narin dallarını hangi gölgelerde dinlendireceğini sezgileriyle çok iyi bilirler.

Onlar, rüzgârın fısıldadığı yalanlara kulak asmaz; sevgilerini, kıskançlığın ve umutsuzluğun soğuk ellerinden sakınırlar.

‎🌹 Kadının Sözü: “Hiçbir Yere Gitmiyorum”
‎
‎Aşıksan savaşçı olacaksın,
‎Ben savaşçıyım ve benim savaşım sensin.
‎
‎Gitmek istesen de bırakmam,

Alain de Botton, bugünün dünyasını şöyle özetliyor: “Ben başardım, çünkü hak ettim.”

Kulağa müthiş geliyor. Çalış, erken kalk, hırslan, vazgeçme; başarı zaten kapıda! Ama bu cümlenin gizli yüzü var: Eğer başarı seninse, başarısızlık da senin ayıbın sayılıyor.

Eskiden fakirlik biraz talihsizlik olarak görülürdü. Bugün ise çok daha acımasız bir yaklaşım var: “Çalışsaydın sen de yapardın.” İşsizsen tembelsin, borcun varsa beceriksizsin.

Bir erkeğin hayatını anlamak için bir çok kritere bakılır ama onun gerçek hayat hikâyesi, birlikte yürümeyi seçtiği kadınla şekillenir. Çünkü erkek aslında kadın seçmez; yaşayacağı hayatı seçer. O hayatın sınırlarını, renklerini, estetiğini, ruhunu belirleyen de kadındır. Bir erkek hangi kadını yanına almışsa, hangi ruha gönlünü açmışsa, hangi zekâyı, hangi görgüyü ve hangi inceliği seçmişse, onun hayatının çerçevesi de budur.

Erkek bir kadınla hayatını birleştirdiğinde, yalnızca gönül bağını kurmuş olmaz; günlük hayatının bütün damarlarına da o kadın dokunur. Yediği yemekler, sofranın düzeni, evde çalan müzik, izlenen filmler, evin dekorasyonu, hatta erkeğin kendi giyim tarzı bile o kadınla birlikte şekillenir. Kimi zaman bir erkeğin odalarının boşluğunu, kimi zaman da sofralarının zenginliğini belirleyen bu seçimdir. Erkek iradesiyle var olur; ama onu zarafetle yoğurup hayatına anlam katan kadın yanındadır.

Çocukların yetiştirilme biçimi, verilen terbiye, aşılanan değerler de büyük ölçüde kadının ellerine emanettir. Erkeğin adını taşır; fakat o adın nasıl bir kişiliğe bürüneceği, nasıl bir geleceğe yürüneceği anneden gelir. Çocuğun vicdanı, görgüsü, inceliği, hatta hayallerinin rengi bile kadının yönlendirmesiyle şekillenir. Bu yüzden bir erkeğin seçtiği kadın, yalnızca kendi hayatının değil, aynı zamanda gelecek nesillerin de kaderidir.

Kuki’ye
(Artık görmeyen küçük oğluma…)

Yağmur cama usul usul vuruyor.
Sokak lambasının sarı ışığı, sokağa değil de sanki zamanı aydınlatıyor.
Evde ayak sesleri yok; yalnızca Kuki’nin halının üzerinde yankılanan, tanıdık pati tıkırtıları…

Bir Kadının En Doğal Hakkı;
İster Tül, İster Mini, İsterse Patates Çuvalı

ARTIK SIKTI, DİMİ HANIMLAR

Kadın dediğin, gardırobunun efendisidir.

Kariyer sahibiyim, şairim, sanatçıyım
Güzelliğim dünyaya değer
Tüm bunlar bende, ışığım yeter
Ama Kocam en çok götümü sever

İşimde insanlara umut taşırım

Patili bir çocuğa sahip olmanın en zoru, sabahın köründe, uykulu gözlerle onu gezdirmek değildir.
Ne yağmur altında ıslanmak, ne ayazda titremek, ne de bütün yorgunluğuna rağmen tekrar tekrar dışarı çıkmaktır.

Akşam dışarıda bir yerdeyken, onun evde seni beklediğini bilip huzursuzlanmak değildir.
İşinin en yoğun anında bile çişini yaptırmak için eve dönmek değildir.
Sıcakta, soğukta, yağmurda, rüzgârda onunla yürüyüp sonra koşar adım işine geri dönmek değildir.

Bir erkek, eşinin sıcaklığından yoksun kaldığında, yüreğinde bir sızı uyanır; sessiz, ama derinden işleyen bir yara.

Özlem, bir zamanlar birlikte örülen anıların gölgesi gibi peşine takılır, usulca, ama inatla. Kadının gülüşü, bir bahar dalında açan çiçek gibi capcanlıyken, şimdi solgun bir hatıraya dönüşmüştür. O sıcak dokunuş, o bir anlık göz göze bakış, sanki bir rüyadan izler taşıyan uzak bir anı gibi kaybolmuştur.

Evin odaları, balkonun ona ait köşesi, bir vakitler sevgiyle dolup taşarken, şimdi soğuk bir boşlukla yankılanır. Duvarlar, kahkahaların ve fısıldaşmaların izlerini taşır, ama artık o izler, bir yabancının adımları gibi soğuk ve mesafelidir.