Korhan Külçe Şiirleri - Şair Korhan Külçe

Hayatta herkesin kendine ait sınırları ve değerleri vardır. Bu sınırlar, hem kişisel huzurumuzun hem de yaşam kalitemizin temelini oluşturur. İnsanlarla kurduğumuz ilişkilerde, bu sınırların korunması, ruhsal ve de fiziksel sağlığımız için hayati önem taşır.

Sigara ve alkol gibi alışkanlıklar, özellikle seni rahatsız eden boyutlarda devam ediyorsa, bu sınırlar artık esnetilemez hâle gelir. Sen defalarca uyardın, rahatsızlığını dile getirdin, değişmesini bekledin; ama karşındaki kişi kendi alışkanlıklarına devam etti. İşte bu noktada müdahale etmek ya da ısrarla onu değiştirmeye çalışmak, hem seni yıpratır hem de çoğu zaman sonuç vermez. Zaten muhtemelen karşındaki kişi sana defalarca söz verdi ama bu sözleri tutmadı.

İnsanları değiştirmeye çalışmak çoğu zaman boşuna bir çabadır. Herkes kendi iradesi ve seçimleriyle hareket eder; başkasının sınırlarını ve rahatsızlıklarını değiştirmek onun sorumluluğunda değildir.

**Çünkü kaybettiklerimiz, çoğu zaman bize hayatın en derin sırlarını öğretir. Zamanı, sevgiyi ve insanı değerli kılmak cesaret ister. Ve en önemlisi, kayıplardan sonra bile yeniden başlamak mümkündür.**

Mehmet kırk iki yaşındaydı. Bir zamanlar gürültülü sofraların, dost kalabalıklarının, çocuk kahkahalarının arasında yaşayan bir adamken, şimdi kendi sessizliğinin içine gömülmüş bir yabancıya dönüşmüştü. Boşanmanın ardından hayat, onun omuzlarına görünmez ama ağır bir yük bırakmıştı: yalnızlık. Günleri birbirinin kopyası gibiydi. Sabah, karanlık uykudan koparılıp işe gidiş; akşam, tükenmiş bir bedenle eve dönüş; ardından ise derin bir sessizlik. Kasabanın üzerine her akşam iner gibi çöken kalın sis, sanki onun ruhuna da sızmış, tüm duygularını gri bir örtüyle boğmuştu.

Bu kasabada insanlar, birbirlerini yüzlerinden değil, gölgelerinden tanırdı. Çoğu zaman sözcüklerden çok suskunluk konuşurdu; bakışlar kısa, adımlar telaşlı, sohbetler ise yarım yamalak kalırdı. Sis, yalnızca sokakların değil, kalplerin de hafızasını silmişti.

Az önce önüme düştü, bir kadının profilinde dikkat çekici bir cümleyle karşılaştım:
“Hayatıma alacağım sevgili…”

Altında, aradığı kişide bulunması gereken özellikler uzun uzun sıralanmıştı. Satırlara sinmiş bir arayış havası vardı: Bu kelimeler dikkat çekmekten çok, içteki bir boşluğu doldurma çabası taşıyordu.

Kadının geçmişinde kaç ilişki yaşamış ya da nasıl tecrübeler edinmiş olursa olsun, bu kadar kolay ve aleni bir şekilde “ideal sevgili” tanımı yaparak, hayatına alacağı sevgili modelini takipçisi Erkeklere ilan vermesi basitliktir.

Hayat, insanın en büyük derslerini, çoğu zaman kalbinin en kırılgan anlarında verir. Bir bakış, bir söz, ya da bir suskunluk, yılların öğretisini tek bir darbede sunar. Ve modern çağda bu derslerin sahnesi, sosyal medya gibi dijital bir aynadır; her geçen gün daha fazla insanın özünü yansıtan, ama aynı zamanda gerçeği çarpıtan bir platform.

Sosyal medya, çağımızın en parlak, ama en yanıltıcı aynasıdır. Herkes o aynaya bakar, kendi yüzünü görmeyi umar; ama gördüğü şey, gerçek değil, parlatılmış bir yansımadır. Bu yanılsama, özellikle kadınların hayatını şekillendirir. Fotoğraf kareleri, filtreler, özenle seçilmiş pozlar… Her biri, sadece bir anlık ifade değil, aynı zamanda bir imajdır. Kendini on binlerce gözün önüne sunmanın, beğenilerle değer kazanmanın yeni yoludur.

Bir kadın için, o an sadece bir paylaşım değildir; o, “Ben buradayım” demektir. “Ben hâlâ görülmek, hâlâ arzu edilmek istiyorum.” Beğeniler, kalp emojileri, her bir yorum, birer küçük zaferdir. Dopaminin sıcaklığı, kısa süreli bir mutluluk dalgası yaratırken, içindeki boşlukları geçici olarak doldurur. Fakat bu mutluluğun ardından bir yalnızlık gelir, tıpkı bir maskenin arkasında saklı kalmış gerçek bir yüz gibi.

“Bir kadın gitmeden önce birçok kez içinden gider.”

Ve Murat, sessizliğin ortasında ilk kez bu kadar net anladı:
Bir kadını kaybetmek bazen tek bir büyük yanlışla değil, yüzlerce küçük “umursamama”yla olur.

I. Sessizliğin Başlangıcı

SÜRÜM GÜNCELLEMESİ TAMAMLANDI
Versiyon 2.0

Bir erkek, yaş aldıkça değil; kendini geliştirdikçe olgunlaşır.
Zaman, durağan olanı değil, değişmeye cesaret edeni ödüllendirir.
Yerinde sayan erkek, gün gelir kendi gölgesine bile yabancılaşır.

SUSKUN KIYILAR - I. ŞEHİRDEN KAÇIŞ

Şehrin merkezindeki otobüs terminalinden çıktığında sabahın ilk ışıkları dağların üzerinden süzülüyordu.
Erkan, elindeki küçük çantayı omzuna attı, derin bir nefes aldı. Hava tuz ve çam kokuyordu.
Fethiye sabahları, İstanbul’un hiçbir sabahına benzemiyordu. Burada zaman yürümüyor, sanki nefes alıyordu.

''Ben de yeni öğrendim;
İkinci bir şans kazanmak, ilk şansı kaybetmek demekmiş.
Bize de öyle oldu''

Bazı güzellikler, sonsuza kadar sürmezmiş.
Kalbinde kök salmasını istersin ama hayat sana onları sadece “bir zaman” için verirmiş.

Güneş, perde aralığından süzülürken,
Soğuk yastıklar sessizce dokunur tenime.
Yanım boş…
Sanki gece, birini alıp götürmüş gizlice.

Çarşaf kırışmış ama suskun,

“Bir Kadının Yalnızlıkla Kurduğu Asil Antlaşma”

Kimileri için hayatım gecikmiş görünebilir,
Kimileri için eksik, yarım ya da sessiz…
Ama ben biliyorum:
Hiçbir şey için geç değil,