Korhan Külçe Şiirleri - Şair Korhan Külçe

Boş sokaklarda yürürken,
Gölgesi omzunda bir arkadaş gibi.
Rüzgar fısıldar eski şarkıları,
Ve yapraklar, adımlarının ritmiyle dans eder.

Yalnızlık, bir eski kitap gibi açılır dizlerinde,

YANILSAMA
‎
‎Bıraktığımız yerde değil artık hiçbir şey,
‎Ne yollar aynı, ne taşlar, ne gökyüzü.
‎O eski kahkahalar, o ateşli bakışlar
‎Yalnızca hafızamda titrek birer hayalet.

Yanlış kadını seçmek, bir erkeğin ruhuna sessiz ama keskin bir yara işler. Başlarda sözleri, bir umut gibi düşer kulaklarına; verdiği her söz, kalbinin kıyısında bir ışık yakar. Ama zamanla fark edilir ki, bu sözler yalnızca boş bir yankı, tutarsız bir melodiden ibarettir; her vaadin ardında sadece sessizlik kalır.

Yanlış kadın, verdiği sözü tutmaz. Kendi çıkarlarının peşinden sürüklenir, erkeğin beklentilerini hiçe sayar. Sevgi sözcükleri dilinde bir yalan gibi dolaşır; güven yerini belirsizliğe bırakır, huzur ise yorgunluğa dönüşür.

Ev, bir sığınak değil, mücadelenin her gün yeniden sınandığı bir arenaya döner. Onun yanında olmak, erkeğin sabrını, emeğini, sevgisini sınayan bir ritüeldir. Her sözde bir boşluk, her vaat karşısında yeni bir hayal kırıklığı belirir.

Birisini çok sevdiğinizde, o sizi çok üzse de onun yanında ağlamak istersiniz. Çünkü kalp, inciteni değil; teselli edeni hatırlar. Bazen en ağır sözler onun ağzından çıkar, en derin yaralar onun ellerinden açılır, ama siz yine de gidip aynı ellere sarılmak istersiniz. Çünkü sevgi, acının kaynağıyla teselliyi aynı bedende bulma çelişkisidir.

O size korkunç bir şey yapsa da yine de onun kollarında huzur ararsınız. Çünkü kalp, mantığın çözdüğü denklemleri bilmez; kalp yalnızca ait olduğu yeri tanır. İnsan, kimi zaman en güvenli limanı, en çok fırtına koparan suların içinde bulur.

Birini çok sevdiğinizde, size bin kere de yalan söylese, yine de herkesten çok ona inanmak istersiniz. Çünkü o yalanların içinde bile duyduğunuz tek şey onun sesidir; o ses ise sizin için gerçeğin ta kendisidir. Bir sözünün doğruluğunu sorgulasanız da, o sözün size ait oluşunu sorgulamazsınız. Sevgi işte böyle bir körlüktür: insanın gözünü değil, yüreğini bağlar.

Bir masam vardı, sessizliği senin nefesinle bölünen.
Geceye eğilirdim, senin gölgen düşerdi sayfalara.
Kalem seni tanırdı;
Bir kelime yazardım, senin bakışın kadar uzun sürerdi.

Ben yazdım, sen bekledin.

Bir sabah, rüzgârın taşıdığı sessiz bir umutla uyandım.
Perdelerin arasından süzülen ışık,
Sanki bana yeni bir yol fısıldıyordu:
“Bırak eski gölgeleri… gün yeniden başlıyor.”

Adımlarım ürkekti belki,

'Hayat, bazen sessizce bizi iki yolun kavşağına getirir.
Birinde “kalmak” yazar; alışkanlıkların, hatıraların yolu…
Diğerinde “gitmek”; belirsiz ama özgürleştirici bir patika.
İnsan, çoğu zaman kalbiyle aklı arasında sıkışır.'

Bazen Sevmek, Bırakmaktır

Artık kimse kimseyi duymuyordu.
Sokakta yürürken insanların gözlerine bakmamayı çoktan öğrenmişti. Çünkü orada uzun zamandır hiçbir şey yoktu; ne sıcaklık, ne merak, ne de vicdan.
Sadece boşluk…
Tükenmiş bir insanlığın, yavaş yavaş çürüyen artıkları.

O, buna “insanlığın zombi hali” diyordu.