Kezban Güçlü Şiirleri - Şair Kezban Güçlü

Bıçağın keskin yüzündeydi sevda
Dokunsan
parmak uçlarında kesikler
Dokunmasan
Yüreğin mavisi küsmüş gökyüzü

Bazen bir şiir gelip sığınır
Parmak uçlarımın kıyısına

Tıpkı uykuya direnen bir bebeğin
Direncinin kırıldığı an da
Mimik çizgilerine sızan düş gibi

Adınızın arkasından sürüklenen
son kelimesi için mi
Bu kadar hüzünlüsünüz
sevgili Bahar

Bu yüzden mi

Bazen yaşadığın evren
Sadece o anda
içinde bulunduğun
Ruh halinin sınırlarından ibarettir..

Kendimi yatak odasına kapattım.
Görünürde yaptığım davranış böyle özetlenebilirdi,oysa o anda kendimi en yakınımdaki insana ve belkide hayata kapattım.
Durduğum yer tam anlamıyla bir uçurumun kenarıydı yada bir cinnet anıydı ve ben beni delirten bu duyguyu kelimelere bölüp parçalamak istiyordum.
Yatağın üzerine oturup derin,derin nefes almaya başladım,kendimi kapattığım iki odalı evimizin tek kapısının ardında yüzleşmekten yorulduğum o kadar çok saçmalık vardı ki o anda hepsiyle baş edecek gücü bulamıyordum kendimde.
Keşke dedim kendi kendime bedenimden büyük bir keşke.
Şimdi nasıl kelimelere dökerim bilmiyorum ama ben yatağın karşısındaki aynaya

Sabah uyanır uyanmaz
üzerimize giydiğimiz çelik zırhı
Gece uyumadan önce
çıkarıp baş ucumuza koyunca

Maskesinden kurtulan tenimizden

Hafifçe tıklatsam kapını
kararsız
kararlı
Sonra tebessümlerimi kapıda bırakıp
saklansam hemen

Gidiyorum dersin
En uzağa gitme kararını
küskün bir çocuk gibi
omuzlarına alarak

Bütün kentlere sınırlara

Sıradanlığın kanatları altında
yerini sağlamlaştırmış varlığın

Ah o varlığın
yokluğunu besleyen varlığın
Ya hükümsüzse..

Gözlerin
benim en sevdiğim şehirdir
Gözlerin
bir zamanlar bakıp
gönüllü girdiğim dipsiz kuyum dur.