Bağladı dilimi korkularım. Çözemedim bir türlü bu kördüğümü.
Yüreğim hep sana koşar da, söyleyemedim sana, gözlerine öldüğümü.
Anlatmak istedim de dertlerimi yalın ve net,
Kelimelerin çaresizliğine ağladı gözlerim sessiz ve sakin.
Devrik cümlelerim anlam yüklese de sözcüklerime,
Mahküm ettiler beni felsefik bir anlayışın hükümsüzlüğüne.
Kime ne söylemeliyim söylemlerim firardayken,
Kim anlar beni realist bir anlatımım figürleriyle.
Ümitsizlikler yürürken kol kola şehrin caddelerinde.
Bir yıldız gülümsedi gözlerine sokakta ki çocuğun.
Havanın soğukluğuna inat
Sıcaklığını saklıyordu düğmesiz ceketinde
Elbiseleri gibi yırtıktı ümitleri
Ben hep umutlarımla el ele adımladım zamanı.
Her şeyi çevirmesini bildim de lehime,
Durduramadım bir türlü, başımdaki hazanı.
Hayat son virajları dönerken yorgun,
Bulanık gecenin altında rüzgar.
Geçmişin penceresi açılınca aklına,
Ağlar hataların cehennem ateşinde mahcup.
Belki haklılık payını payda edersin hatalarına,
Belki de kılıç kuşanır kendine kendin.
Paylaşılmış iniş yollar.
Hep bize düştü memleketin yokuşları.
Bunu iyi biliyoruz ki:
Akar sular akarına.
Akıtacağız alın terimizi tüm yokuşlardan.
O zaman cadı kazanları kaynayacak
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!