Kenan Kara Şiirleri - Şair Kenan Kara

Çaresiz çıkılacaktır o yolculuklara
Bir felaketin kıyamete dönüşeceği
Feryatların göğe yapraksız yükseleceği saatlerde
Bize çok uzak
Ama cansız
Ama soğuk bir bedenden

Bir ateşi yakıp bıraktılar sinemize
İçimize aldık tüten dumanıyla birlikte
Ateşin cürmü yetiyordu
Hali hazırdaki feryadımıza
Yeryüzünü delip geçen kederimize
Ama bilmiyorlardı

Tükeniyor ömrüm çok ağlıyorum
Sarıyor ruhumu acı bir keder
Örtüyor üstümü sensiz karanlık
Korkuyorum bir daha doğmaz güneşim

Aşılmaz demiştin bak dağların yalnız

Ayrılığı anlattın damla damla
Alnıma çakıldı sözlerin izli mermiler gibi
Kutupları da gösterdin
Çöle inen toz bulutlarını da
El sallıdım yalın bir boşluğa
Hazırlıksızımdır

Gidilmez denilen yerlere gitmişiz
Açılmaz denilen kapıların ardındayız
Anlatılamayacak bir hikayeden geçmişiz
Bir çavdarın kara gölgesinde oturup
Yalımlarını çoktan kaybetmiş ateşte ısınıyoruz

Birazdan güneş doğacak
Ürkütecek dünyayı sessizliğiyle
Biliyorum sen hala uykundasın
Sıradışı bir köprüyüm
Yollarının oldukça uzağında
Aç gözlerini sevgilim

Bahara durmuş yüzünde
Adını bilmediğim çiçekler yükselmiş

Senin ellerin de bir şey var
Görüyorum
Domaniç yaylasında

Çok seyre durduk kırlangıç çırpınışlarını
Çok sabır dağıttık zeytin ağacı gölgesi yokluğunda
Ahuzar döndü dolaştı gölgeler arasında
insanlar gibi
Bir hesaba durdu kuşların dilinde
Çok savaş görmüş gibi göçerken, dönerken

Sevdiğim gözlerinde
Güneşin ilk ışıklarını toplardı
Kesif karanlık bir gün kalırdı
Ellerimde
Yaralarım çok açıkta kaldı
Ağrı eşiğim çok gerilerde

Zamansız açan şu çiçek
İspatıdır ayrılığın
Minnacık bir tohum
Titreyen kalbinde
Beşinci mevsimi beklemekte