İnsan sevgisi bitince değil bazen de çok sevdiği için gider.
Bazı gidişler mecburidir.
Gitme vakti geldiğin de son sözler söylenmiştir.
Vakit geldi işte gidiyorum
Evimi, yurdumu, sevdiklerimi geride bırakıp
Şair diyordu ki
Kahvenin arası yalnızlıkla iyidir, çay ise kalabalık sever.
Aslında kahvede, çayda bahane gönül dinlenmek ister.
Bilirsin ki çay demini ateşten insan demini gamdan alır.
İnsan olan insan halden anlayandır.
Dost dedigin ise iyi günde degil kötü günde yanı başında olandır.
Biz hiç ayrılmayan iki yakın arkadaştık. Biz diyorum çünkü yediğimiz,içtigimiz ayrı gitmezdi. Birbirimizin halini,her anını biliriz.
Ne sakladıgımız bir sırrımız ne de yalanımız vardı. En azından ben öyle sanıyordum. Dinleyince anlayacaksınız.
Ali ile bizim hayallerimiz bile aynıydı.
Çalışıp çabaladık aynı bölümü kazanmıştık.
Okula beraber gelip beraber gidiyoruz, hiç ayrılmıyorduk. Sonrasında tabi üç kişi olduk hayatıma dünyalar güzeli bir kız girdi.
Her yere üç kişi gitmeye başladık sinemaya bile. Ama alinin bu hali beni üzmeye başlamıştı. Geçmişte ugradıgı ihanet yüzünden aşka olan inancını kaybetmiş, gönül kapılarını kapatmıştı. Kimseye bu gözle bakmıyordu. Baksaydı eger sınıfın en güzel kızının ona olan aşkını farkederdi.
Unutmak istemediğin anlar vardır.
Aklına, kalbine kazıdığın istesende silemediğin.
Her bir zerrene acı versede yine vazgeçemediğin.
Bu öyle birşey ki canının en çok yandığı yerde kalıyor aklın.
Canını yakanda canına can olacak olanda aynı kişi ne yazık ki.
Bazı yaraların kabuk bağlaması aylar hatta yıllar sürer, tam iyileşekken bile isteye tekrar kanatırsın, onun bıraktığı acıya bile sadık kalırsın.
Güzel şeyler zaman alır derler,
Halbuki güzel olan herşey ansızın gelir.
Sende birdenbire girdin hayatıma.
Bu karşılaşma tesadüf mü? Kader mi?
Bilmem.
Aslında tesadüflere de inanmam ben kaderci bir insanım.
At ölür meydan kalır,yiğit ölür şanı kalır derler.
Yiğitlik öyle herkese yakışmaz.
Şerefinden yoksun olan yigitlige layık bulunmaz.
Hele ki sizin gibi kalleşler,kansız köpekler yiğitligin yanından bile geçemezler.
Biz Elif gibi dimdik durur eğilmeyiz.
En çok Yaradanı sever en çok ondan korkarız.
Bir defter yaprağının farklı iki yüzüydük.
Hem dip dibe hemde bir o kadar uzak.
Hiç bir zaman kavuşamayan iki aşıktık.
Düşün ki sen su ben ateş bir arada olmak imkansız.
Sakın sevmiyor sanma benim yangınım sadece sana.
Aşılamayacak engeller var kalbim.
Kabuğuma çekilmek istiyorum artık
Yoksa bu halden anlamazların içinde kaybolacagım, ben kaybolmak istemiyorum.
Bildiğim herşeyin yanlış olduguna inanmak mı asla.
Sizin bu bencil halleriniz boğuyor beni.
Kirli sevgileriniz bulaşıcı hastalık gibi sarıyor bedenimi.
Yoksa ben demi size benziyorum.
Birgün gelecek,
Bitmez dediğim dertler bu bedenimi terk edecek.
O gün geldiğinde bu evden,bu şehirden hatta kendimden çok yorgun ayrılacağım.
Giderken yanımda sadece kırgınlıklarım,
Hayallerim,umutlarım ve acılarım olacak.
Zaten başka birşey de vermedi bu hayat.
__Bir çift el boğazımı sıkıyor sanki,
Güçlükle nefes almaya çalışıyorum, her çabamda daha da kesiliyor nefesim.
Gözlerimde kararmaya başladı birşey görmüyorum. Zifiri karanlık ve ben görmediğim biriyle mücadele ediyorum.
Sonra bir ses.
++ çık artık şu karanlıktan kalk daha ne kadar böyle devam edeceksin. Yapamazsın, göz göre göre pes edemezsin.
__Deniyorum ama olmuyor ellerim, dizlerim tutmuyor. Bedenim hissizleşti adım atacak dermanım dahi yok felçli gibiyim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!