Kamile Kaynak Şiirleri - Şair Kamile Kaynak

Sözleri yazan benim kalemim olsada.
Bu hisleri yüreğime düşüren sensin.
Ve kalemimin mürekkebi o gözlerin.

Uzaktasın diye bensiz değilsin.
Sevgimde ruhumda içinde.

Geceler ahh bu geceler, bir sen şahitsin gözyaşlarıma.
Karanlık çöktüğünde içime düşen şu sızıya.
Şimdi sende sorma bana neye ağlıyoruz diye.
Belki kendime belki de beni benden edene, ağlıyorum işte sadece ağlamak geliyor elimden.
Bugün ne farkettim biliyormusun.
Kendime geç kaldığımı, ben bile beni görmezden gelmişim.

Bugün birkez daha anladım ne çok şey biriktirmişim içimde.
Öyle özlem duyuyorum ki geçmişime.
Özlüyorum işte
Sokakta kan ter içinde kalana kadar oynadıgım günleri, karnım acıkana kadar eve gitmedigim o zamanlarımı.
Özlüyorum be
Mahalleye gelen o sütçünün sesini,

Öyle duvarlar ördüm ki insanlarla arama
Artık uzağım hem aşka hem dostluğa.
Etrafım bir kalkanla çevrili, hatta kapattım kalbimin kapılarını ve kilidi yok.
Çünkü ne zaman kalbimi birine açsam darmadağın etti.
Dikkat kırılır yazmıyor diye mi ?
Bu kadar acımasız davrandılar.

Gençlik çağımdan geliyor bu hastalığım.

Her gitmek istediğimde daha çok bağlanıyorum.

Koparmak isterken ipleri bir düğüm daha atıyorum.

Gülmek mi?
Sizi bilmem ama bu kelime bana öyle yabancı ki.
En son ne zaman güldüğümü bile hatırlamıyorum.
Aslında gülmeyi ben yasakladım kendime
Çünkü bir gülsem sonu gözyaşı, kursağında bırakırlar acısını, sonra da sırtına vura vura kan kustururlar.
Şu yer yarılsa da artık kaybolsak dediğim dünya da ,herkese reva olan gülmek bir bana haramdı sanki.

Hiç alışamadım gülmeye hüzün vicdanıma daha uygun.
En zayıf noktamdır vicdanım, bu yüzdendir yenik düşmelerim.
Kırılgan ve yufka yürekliyim.
Ne zaman yaralı bir yürek görsem sarıp sarmalarım.
İyileşince kuş olup uçar ellerimden ben yine acımla kalırım.
Yaralarımın yarabandı yine benim.

Gün gelir de beni sorarlarsa,
Bana sevmeyi, sevginin neleri aşabileceğini öğreten.
Kanatlarım olmadan da uçmanın mümkün olduguna inandıran hayallerime, mutluluga kavuşturan dersin.
Peki sen ne yaptın derlerse.
Onu sevgisiz bırakacak kadar kalbimi kararttım, gözlerimi ona kör edip, başka hayallere kanat açtım. Hayata küstürecek kadar mutluluktan mahrup bırakıp yaşama hevesini elinden aldım dersin.
Neyse...

İnsan herkes de olanı görür de kendine kör bakarmış. Bende bu ilişki de bakıp da göremeyenim.
Kendime sığınacak liman bulayım içimdeki sevgi boşluğu birinin varlığıyla dolsun, derken farkında olmadan daha da yalnızlaştım.
Senin her halini kusursuz bulurken ağzından cıkan her söze inanırken aslında benide kendine benzetmişsin.
Senin hastalıklı bu hallerinde boğulup gitmişiz... Çok zaman aldı, hatta yıllarım gitti. Kim bilir belki de gelecek olan güzel günlerimi bir hiç uğruna heba ettim.
Senin yalanlarının, sahte sevginin,kirli düşüncelerinin, paraya güce olan zaafını farketmem yıllarımı aldı.
Meğer sendeki sevgi degil de sadece hayatımda yer edinmek için sergilenen bir oyunmuş.

Böyle hüzünlü gecelerde hiç çıkmıyorsun aklımdan.
O olsaydı diyorum o olsaydı hiçbir acı yenemezdi yüreğimi.
Sen yoksun ve ben yokluğuna sarılıyorum.
Senli anıları hatırlayıp tebessüm ediyorum.
Sen yokken bile seninle içimi ısıtıyorum.
Gülüşün geliyor aklıma