Kamile Kaynak Şiirleri - Şair Kamile Kaynak

Anne, ne anlamlı ne derin bir kelime ama benim için sadece hüzün ve gözyaşı.
Neden mi?
Anne deyince soLyanımın sızısını hiç dindiremiyorum.
Ben senin ne varlığını ne de yokluğunu anlamlandıramıyorum.
Sadece Anne dedikce içime düşen ateşi biliyorum.
Hani anneler yavrularını hiç bırakmazdı,

Aşk mıdır? Bilmem
Bir seni bilirim birde sana karşı içimde büyüyen sevgimi.
Seni görünce heyecandan titreyen ellerimi,
Kalp atışlarımı kontrol edemediğimi ve soguk soguk terlemelerimi.

Aşk mıdır? Bilinmez

Sen süslü balkon çiçeğisin,
Kırılgan ve naifsin.

Ben ise parklarda, bahçeler de ayak altında ezilen bir kır çiçeğiyim.

Düşünmeden koparırlar dallarımdan

İnsan hiç tanımadığı birini özler mi?
Yokluğunun acısı içini sızlatır mı?
Çok garip bir his ama ben özlüyorum.
Hemde öyle bir özlem ki rüyalarımda saçımı okşadığını görüyorum.
Sadece resimlerden tanıyorum seni.
İnsanların anlattıgı kadarıyla biliyorum.

Başaramadım.
Kendimi ne birine ne de bir yere ait hissedemedim.
Toprağını bulamayan çiçek gibi bir türlü kök salamadım.
Her rüzgar estiğinde ordan oraya savruldum.
Tutunacak bir dalım, sıgınacak bir limanımda yok.
Yalnız başıma kaldım şu koca dünyada.

Koşa koşa çarparak çıktığın bu kapıdan
Birgün sürünerek girmek isteyeceksin.
Gözünde ki yaşlarla yıkanacak yüzün.
Kalbine bıçaklar saplanacak.
Ne kadar da pişman olup yalvarsan.
Aylarca bu kapıda da yatsan.

Gözlerine tutulup kaldığımda, dünya bir dakika da olsa güzelleşti.

İçimde kaybolan duyguları, insanlara olan inancımı seninle yeniden kazanmıştım.

Oysa ne aptalmışım.

Dünyanın en zor şeyidir. Beklemek.
Birinin seni sevmesini, seni düşünmesini, seni anlamasını beklemek.
Senin ona olan aşkını hissetmesini beklemek.
Gözlerinin içine bakacağın günleri beklemek.
En kötüsü de ne biliyor musun?
Hiç gelmeyeceğini bildiğin halde bir umut diye beklemek.

Beni okyanus ortasında yapayalnız bıraktın.
Geri dönüşünle dayanamadın sanmıştım.
Dibe vurdum mu ? Diye merak etmişsin.
Sende haklısın her katil döner olay mahaline.

Ben söyleyim sana ahvalimi.

Ben böyle değildim.
Değişmedim siz değiştirdiniz beni, karmakarışık bir haldeyim.
Düğüm düğüm olmuş içim çözmeye çalıştıkça sanki daha da çıkmaza giriyor gibiyim.
Bu savaş ne sizinle ne de hayatla , benim derdim, savaşım içimdeki benle.
Sanki bir beden de iki kişiyim.
Bir yanım öfke,nefret ne kadar kötü duygu varsa işte öyleyim.