Kamile Kaynak Şiirleri - Şair Kamile Kaynak

Ben bu hayatta gurursuz oldum.
Paranoyak, kafada kuran, takıntılı oldum.
Yeri geldi rezil oldum.
Ama sizin gibi yalandan seven olmadım.
Benim ellerim kirliydi sizin ise ruhunuz.
Ve ruhunuzun kiri hiç bir zaman geçmeyecek.

Yalnız değilim sevdiğim.
Hayalin baş ucumda, özledikçe sarılıyorum yastıgıma sinen kokuna.
Korkma yalnız değilim.
Karşımdaki duvar da asılı en güzel resmin.
Evimin her köşesinde yankılanıyor sesin.
Senden sonra seni yaşattım her anımda.

İnsanoğlu işte mutlu anları nadiren, kötü anları ise heran hatırlar.
Hafıza denen şey öyle lanet birşey ki en büyük işkenceyi o yapıyor.
Sus diye bagırdıkca gözümün önüne seriyor herşeyi.
İşte sen busun der gibi darbeleriyle kanatıyor kabuk bağlayan yaralarımı.
Keşke gün sonunda sıfırlanmanın bir yolu olsa. Ama yok demi.
Bizim kurtuluşumuz olan şeyler imkansız olmak zorunda.

Siyahıma beyaz olacağını sanmıştım oysa sen içimdeki umut ışığını da çaldın.
Karanlık dünyamı aydınlığa çıkaracağına inanmıştım. Asıl karanlığa terk eden sen oldun. O güzel gözlerindeki bakışların sevgi olduğuna o kadar emindim ki ama nerden bilebilirdim hiç sevilmediğini, sevmenin ne olduğunu bilmediğini.
Yanlış bir kalbin esiri olduğumun farkına vardım varmasına ama artık çok geç.
Payıma yine yalnızlık ve acı düştü.
Şaşırmadım aslında bu kadar mutluluk bile fazlaydı.
Sayende yine başladıgım noktadayım çıkmaz bir sokakta yapa yalnızım.

Sana yapılanları hazmedemesen de için yanıp,kavrulsa da sen kalp kıramıyorsun.
Çünkü biliyorsun nasıl can yaktığını.
Belki izi yok kalbinde ama bir acısı var ki hemde en derinde.
Ne seni öldürüyor ne de yaşatıyor.
En büyük hırsızlık nedir biliyor musun?
Birinin umutlarını çalmak. Yapmayın.

Sorma derdimi yaran yarama denk değil.
Bu yüzden anlatsamda anlamazsın.
O ıssız, karanlık geceleri bir başıma sabah ettim.
Attığım çığlıkların sesini bir ben duydum.
Kanlar içinde kaldı da yüreğim yine de sustum.
Konuşmak isterken susmak zorunda kalmak ne kadar acı bilir misin?

Kazan karası,gönül yarası
Hiç dinmiyor şu yüreğimin sızısı
Yar beni terketti.
Memleketimi bana gurbet eyledi.
Senin yokluğun da deli divane olup düştüm yollara.
Avare gönlüm bi çare arar yarama.

Durup biraz düşünmeliydim.
Aldım elime tartıyı koydum önüme bütün yaşanmışlıkları.
Bir yanda verdiklerim bir yanda ise aldıklarım.
Baktım ki ağır basıyor verdiklerim. meğer ben hiç birşey almadan yaşamışım.
Gerçi ben karşılık da beklemedim ama üzülüyor insan keşke sevdiğim kadar olmasada biraz sevilseydim.
Biriside beni kaybetmekten korksaydı.

Bugün bir şarkı çalıyor zihnimde sözleri hüzün, melodisi sen.
Binlerce resim hatıramda gözleri gülen.
Sesin yankılanır kulaklarımda içime huzur veren o güzel sesin.
Ya içimi ısıtan sözlerin kendimi unutsam bile onları unutmam.
Sen en karanlık gecemin sabahı, çölüme yağmur, kendi içinde kaybolan beni bulansın. Sen benim eksik yanım hemde beni tamamlayansın.
Yaralı kalbimi iyileştiren, beni her gerçeğe hazırlayan. Beni ben eden sendin.

Yine bu gece hayatımdan bir paket sigara bitti.
Her bir dalı ayrı bir acıya sarılıp yandı kül oldu.
Küllerini atmak istediğimde ise rüzgar vurup tekrar üzerime yağdırdı.
Düşündükçe beynimde kopan fırtınaları hissizleştigim anlarla bocalamaya başladım.
Hangisiyle savaşsam yenilgiye uğradım.
Her yenilgi benden bir can aldı.