Kamile Kaynak Şiirleri - Şair Kamile Kaynak

En çok ne isterdin deseler.

Senin geleceğini yazmayı isterdim.

Gökkuşağı kadar renkli bir hayat ve önüne serilen papatya bahçeleri.

Anlatsan da anlamazlar.
Kimse kimsenin derdini yük etmez yüreğine.
Hem anlasalar ne değişecek daha sen anlamıyorsun ki kendini.
Sahi kaç kere dürüst oldun kendine.
Yüreğinden geçenleri konuştun mu hiç?
Aglamak isterken gülmeye çalışmaların

Öyle suskun ki yüreğim sanki susmaya mahkum edildim.
Aslında çığlık çığlıga içim ve her gece birileri ölüyor içimde.
Bir görsen solyanım yara bere içinde
Her yeri yamalı.
Ben kapattıkça yaralarımı daha da derine vurdular neşteri.
Bilmiyorsun solyanım mezarlık gibi içimde ölen ölene.

Kolay mı sanıyorsun.

Aklımı kaybettiren acıyı içinden atmak.

Bir bilsen ne zor ağlarken gülmeye çalışmak.

Geçmişi unuttum diyorum ya inanmayın.
Ben bu konuda kendime bile yalan söylüyorum.
Her unuttum dediğimde ne kadar canım yandığını bir kez daha hatırlıyorum.
En kötüsü de canımı yakanı hala özlüyorum. Geçecek biliyorum.
Zor olacak belki ama geçecek.
Nefret etmiyorum ama affetmiyorum da.

Bir ara aklımı kaybediyorum sandım.
Hayatımdan vazgeçmeyi bile göze aldım.
Şimdi siz bunun suçlusu da benim olduğumu söylersiniz.
Zaten anlamaya çalışsaydınız sırtımdaki bıçakların, içime akan gözyaşlarımın farkına varırdınız.
Sizin en iyi yaptığınız şey ne biliyor musunuz? Görmezden gelmek.
Öyle güzel görmezden geldiniz ki kendi varlığımdan şüphe ettim.

Ben gözümün gördüğü ihaneti yüreğime anlatamadım.
Duyduğum onca sözü kendime bile izah edemedim.
Öylesine kırılıp, incindim ki yinede tek kelime diyemedim.
Şimdi sen buna yüzsüzlük dersin ben ise sevgi.
Senin gittiğin o gece zaman hiç ilerlemedi,
Zifiri karanlıkta kaldım da

Haklılar.
Ne yazık ki beni tanıyan herkes haklı
Nefret ediyorum.
İnsanları haklı cıkarmaktan, kaybettiğimi
Onların ağızlarından duymaktan.
En çokta ayna da bana bakan benden nefret ediyorum.

Kendi ellerinle kendi sonunu yazarsın.
Ama bir dakika düşünüp de kabullenmezsin.
İnsan bir kere benim yüzümden dedi mi, kaldığı yerden devam edemiyor.
Sende bu hikayenin kötüsü beni yaptın.
Öyle olsun bunada eyvallah derim.
Peki kaybettiğin mutluluğu geri getirebildin mi?

Bak mevsimler de değişti, oysa bahar gelecekti.
Mevsimler de yalancı sen gibi.
Ben üstümüze doğacak güneşi beklerken,
Sevgi yağmurlarında ıslanmayı hayal ederken, kışın ortasında kaldı yüreğim.
Benim yüreğim zaten üşüyordu.
Senin sıcaklığına sığındım bir sana inanmıştım.