Kale(m) Şiiri - Suphi Sekü

KALE(M)

Sen yedi canlı mısın?
Ölmeyi bilmezmisin? canın yokmu senin?
Benim kalp atışlarımı sayarsın
Yüreğimde sakladığım en mahrem sırlarımı
Beynimde şekillenmemiş duygularımı
Kılcal damarlarımdaki hislerimi
Okursun
Gözü kara bir muhbir gibi beni ifşa edersin

Seni öldüremedim bir türlü.
Merhametimin şimseklerine maruz kaldın
Sevgimin ayazlarında bıraktım
Aşkımın közlerine attım
Nefretimin uçurumlarından yuvarladım
Tutkularımın oklarına hedef ettim
Hırsımın sehpasına çektim
Vicdanımın organıyla seni boğmaya çalıştım
Nafile
Bir türlü öldüremedim ki seni

Ölmeyi bilmez misin sen.
Ben senden uzak durdukça,
sen daha çok içime içime sokuldun
Gölgemle benim arama girdin
Acılarımda bostan ektin
Gözyaşlarımda biber yetiştirdin
Kederleime alkış tuttun
Dimağımda ur, damağımda kor oldun
Seni öldüremedim bir türlü

Anladım
Sen ölmeyeceksin
Seni, kitleleri öldürenler öldüremedi
Zalim kırallar, cebbar hükümdarlar, asi kraliçeler
Zorba derebeyleri öldüremediyse
Ben, zavallı
Gölgesini bir sana kaptırmış gariban
Nasıl seni öldürebilirim ki,!

Sen beni öldüreceksin
Beni öldürecesin ve başka başka ellerde yaşamaya devam edeceksin
Her zaman genç
Her zaman dinamik
Her zaman yirmi yaşında

Olsun be; olsun
Ben buna da razıyım
Çünkü seni seviyorum, seni seviyorum
Seni seviyorum
Benim cellatım olsan bile
Sana aşığım, KALEM