Kağan İşçen Şiirleri - Şair Kağan İşçen

sade bir sabah başlangıcı yürüyüşüyüm
ne geceye ne gündüze yaranamayan
sadece gönlünü alan arnavut kaldırımlarının
sana kendimi getiremedim
ama yokluğumu getireceğim
bir ömür yangınıyla ürkek

söz tükendi
şarkılar ilk günlerine uzak
ve ben
bol yıldızlı gecelerle karanlığı paylaşan
incir ağacıyla anımsıyorum
çocukluğumun yaz akşamlarını

davetkar maskedir gülmek dışarı o tutamadığın
kaçamak ölgün geç kalmak sıradışı
toprağa yaslanamayan bir haldir ayrılık

bahariye'de akordiyon çalar kız
önünde çil çil bozuk paralar
yıldızlar toplanmış ayaklarının dibinde

Ağlıyoruz da Bak


açık saçık olacak ölümümüz
sen beni bilememekle meşgul
ben seninle çocukluğuna inançlı

koyu tonluydu duvarın ötesindeki giz
saman rengi bir kışa doğruda bulut
çözemediğim yüreğimin sorusunun yanıtı
yirmi yıl önce dinlediğim şiirin içinde
geceyi anımsatması sensizliğin...

istanbul içini döktü gözlerime
istanbul yıldızsız bir vaktinde
ağlaştı saçlarımla tel tel
gözyaşlarını içime biriktirdim
sarhoşum istanbul acıların yüreğimin imbiğinde
yokuşlarını yıkıyorum tuzuyla gözlerimin

akan bir yoldu gece
içimdeki aydınlığınla koşuyordum
küçücük evlerde umutlar ezik
ağlamaklı sesleriyle insanlar
kirli pencerelerde korkarlarken
kendi somurtkan yüzlerinden

böyle sevdalı
yalnızlık gibi
savunmasız zaafım
sen özgürlük

zaman sonbahar bulaşmışlığı
doyulmaz mektup yas karası günlerin sana inanmışlığı
suya yazılmış doymamazlık beklemek seni