Kağan Alimollo Şiirleri - Şair Kağan Ali ...

Tadı güneşten de sıcak sabah çayının hemen sonrasında,
huri saçı gibi salınan duman hala tüterken, bir ihtar mektubunun postalanmasıdır bu, sıçrayıp uyanmalar yapar, gülümseyerek görülen düşlerden..

Çocukken denizi ilk gördüğüm de ağlamıştım ben, uçsuzluktan bucaksızlıktan korktum. Cesaretle yaşamak gücünü çimlendirmiş değildim henüz. Zaten cesareti nasıl kategorize edebilirsiniz ki, her insan kendine olan korkularına göre cesurdur. Daha sonraları yaşamak için korkmam, hayata tutunabilmek içinse cesaretli olmam gerektiğini idrak etmiştim. Şöyle düşünelim istiyorum, o ilk denizi gördüğüm de korkmamış olsaydım denizi nasıl hatırlayabilirdim ve cesur olmasaydım nasıl yüzebilirdim korktuğum denizde..
Nasıl da hayata benziyor değil mi?
Parça parça denizdir hayatımız, her parçasından korktuğumuz ve cesur olmamız gerektiği yerde cesur olduğumuz kadar hayata tutunuşlarımız..

Cesaret
Gün yüzüne çıkmaya başladığında gerçekler vurur, yüzüne, yüzüne.
Tadından anlayamazsın nice gurmeler geçti bu sofradan.
O masadan kalkmak bi cesaretti, ona karşı koymak, esaretinden kurtulmaktır.
Kalkamadım..
Korku işlemişti dudaklarıma ellerime, girmişti koynuma.

Saat gongo çalar üç sıfır bir, günün
öne mi?
Uykular alın artık yorganın altına gözlerimi..
Yapmaya yüz tutuyorum safi özgürlük felsefem,
Özgürlük diyorum! size ne?
Toplanın bir delinin sarhoşu olmaya,

İmkansız yoktur dedi,
Hayır, hayır var diye çıkıştım, inatla olmadığını savundu, hiç bir zaman biri diğerinin yaşadıklarını anlayamayacaktır dedim.
Ve yalnızca ahşap sandalyesinin gıcırtısı sessizliği bozmuştu..

Siz bazı koca adamlar küçük çocuklarsınız, aslını kaybedip, geri getiren illüzyonlar. Siz bazı kadınlar büyük makyajlarsınız, vasvını ayıp edip örten, çarşaflar, aklı görümsenmeyen.. Siz kısa hayatlarsınız bütünlüğünü iyi olmak için harcayan, diğerleri için küçüklüğünü büyüten.. Siz eli maşalı gurursunuz başkalarının hayatlarını kendinizin olduğu gibi olmasını bekleyen ve siz okuyanlar kalemsiniz, zihinlere ilmik atan olması gereken ve olanları..

Bugün biraz farklı konuşalım kağıtlara. İnsanlardan, onlardan bahsedelim, biraz ders verir gibi biraz da alır gibi. Önde başlamak için iyilikten fedakarlık etmek gerekir, diğer birine ihanet ettiğini düşünmemek için katılaşmak. Bir adım öne çıkmak diğerlerine ihanet değil midir? Diğerlerine göre. Çünkü bir adım öne çıkarken arkanda bıraktıklarının arasında sevdiklerin de var. Ya da kötü biri olabilecek kadar cesur olmak. Hep gördüğümüz, gösterilen iyiliği, görmek istemediğimiz arkasında duran karanlıkla kapattık. Bunu bazen aşka benzettik. Bazen kaf dağının tepesinde olduğumuzu zannederek örttük. Özel olduğumuzu düşünerek, hissetmek istedik. Çünkü her birimiz özel olmak istiyoruz. Hayatın bir köşesinde de olsa özel olduğumuzu hissettiren birini arayarak geçirip duruyoruz yaşamımızı.
Önde başladık değil mi şimdi? Kaybederek kimini.. Sıra tökezlememek için gözlere geldi. Etrafımıza bakmadan düşündüklerimizin en iyisi olduğundan eminiz ve buna hiç kimsenin dokunmasına izin vermeden, kırmızı bir çizik atarak. Gözler diyoruz, gözlerin görmeden inandığı ne var? Kandırmak, bilhassa en çok kendimizi kandırmak yatar bizden önce göğüs kafesimize. İlk aldığımız nefesle son verdiğimiz nefes kadar sürekli inkar ve yalan ağır basar yaşamımız da. Yine de iyi insan olduğumuz fikri ile kapatırız yaptıklarımızı üç beş kuruş vererek birilerine. Biri veya leri için herşeyi yok edecek güce sahip olduğumuzu hissettiğimiz an tehlikedir herkese. Göz körleşir biri veya leri kontrol eder, kendi elinde olduğunu zannettiği yaşamını kaybetmiştir artık. Acı, acı çekmek istiyoruz içten içe ne kadarı daha gelebilir üstümüze hırsıyla, acı çekmek ne demek nasıl bir şeydir bilmeden. Aşk, aşık olmak istiyoruz birine bir şeye olmazsa hiçliğe. Hiç aşık olmasaydık keşke diyeceğimizi bilmeden. Zirveyi istiyoruz hepimiz en tepeyi hayal ederek veya planlayarak ama bunların hiç birini bilmeden. Hepsine sahip olmaya tecrübe diyorduk bir zamanlar şimdi ise para. Bildiğimiz tek şey mutlak son ama onu da karanlıkla kapatıyoruz ya da yaşamla. Yazacağım çok şey var ama gözü kör, kulağı sağır ve dili mühürlü olunca birileri, kağıdın beyaz tarafı kalmıyor..

Öyle bomboş bakıyordu önünde duran kupasına, dertli gibi durduğunu ve dertleri için dalıp bir çok kurgu düşündüğünü varsayanlarla dolu bir evdi burası. Hiçler asılmış heryere tablolarca, etrafında onu izleyen yokken ardiyelik tek gece uykusu ile dururdu. Sabaha çıkar mıydı bilinmez ama o güneşi bekler gibi kupasında ağır ağır buharı giden çayını izlemeye devam ediyordu. Uzakta ışık veren deniz feneri görüntüsü gibiydi bedeni çırılçıplak. Bilinmezliğin kendisi bu yazılanlar hep te öyle kalacak belliydi halinden. Küçücük gerçekliğini uzun bakışlarımın çözmesi bile mümkün olmayacak. Ama bence istediği tastamam parçalarını birleştirip yeni bir kayık yolculuğu fırtınalı ve dalga dolu soluk teniyle korku salarca, uzun uzun bakıldığında..

Dönüp arkama baktığımda gördüğüm şuydu; Herşey benim içindi ama hiç bir şey benim olmadı.
Pişmanlıklar, düşmanlıklar ve bolca arkamdan konuşanlarla dolu yaşamsal izlerim var kırışıklıklarımda.
Güzel bir ömür biçtim kendime aslında, fasikül fasikül güllerden ayraç yaptığım.
Kapının dışında kalmaya, hep bi mandal ve eğilecek boyun olmaya zorlanan kadın..
Mutluyum böylece.
Kahrolası sizin etikliğiniz ve kahrolası sizin işinize göre dindar oluşunuz.

Hasta ruhun darp ediyor açan çiçekleri eğitimle mi olur insanlık ders verilesi. Olmaz olsun adamlığın şiddete meyillisi, namusunu kurtarır mı ahmak belindekinin mermisi. Sesini duyamadığımız daha binlercesi, kalkıp başkaldırın kalmasın fedai baran tipi insan müsveddesi. Adalet ararken ölüyor hâlâ ülkemde insanlar, fatih uslunun da dediği gibi, ülkemde adalet sarayların kisvesi. Hapiste yatanlar masumiyetin resmidir ne hikmetse suçlular meclisten seslenir.
Şimdi banada vururlar fetönün simgesini.