Jale Erdoğmuş Şiirleri - Şair Jale Erdoğmuş

Sustum uzun zaman…
Çünkü her kelime,
seni biraz daha eksiltebilirdi içimde.
Ama susmak da bir tür konuşmaktı,
yalnızca kalple yapılan bir anlaşma gibi.

Jaleli bir gecede adının yankısı, gizli bir dua gibi,
Ayrılıklar bile güzelleşir, seni anımsatınca.
Lal sessizliklerde büyür adın,
Ebedî bir sevdanın en kırılgan yerinde.

Ne mevsimler geldi geçti, ömrüm buna yeter mi bilmem.
Hazanım geldi geçiyor, günahımdan arınır mıyım bilmem.

Ben mahsunum; bir garip derviş misali
düştüm hayat yolculuğuna.
Ar eder susarım gönül dergâhında.

Ey sevgili,
Ey benim kaderime yazılmış alın yazım,
Ruhuma neden zülmediyorsun?
Neden aklımı karıştırıyorsun?
Neden ömrümü eksiltiyorsun?
Neden kalbimi yoruyorsun?

Sen, içimde büyüyen en sessiz çığlık,
Adını fısıldadıkça yanar dudaklarım.
Gözlerin… karanlığıma düşen ışık,
Baktıkça kendimi bulduğum aynalarım.

Yokluğun, ellerimde kanayan bir yara,

Kendimi kötü hissediyorum, çünkü dertleşecek kimseyi bulamıyorum, ne desem suç, ne desem kabahat.
Pe ki ya anlaşılamamak
Ne zaman birini sevmeye kalksam korkuyorum, kıskanıyorum, sahipleniyorum, aldatılıyorum yada terkediliyorum
Ya ben sevmeyi beceremiyorum, yada sevilebileceğime ihtimal vermiyorum, bellide kendimi layık görmüyorumdur sevilmeye
Beni kimse sevmez istemez zannediyorum
Değerli görmüyorum kalbimi

Sensizliğin bile sıcak bende,
gidişin üşütüyor ama
hatıran hâlâ ateş gibi yanıyor içimde.
Bir adım atsam sana varacakmışım gibi,
bir nefes alsam kokuna karışacak
o delice özlem.

Bana yüzünü dönme, ne olur…
Bir bakışınla başlıyor gün,
bir gülüşünle ısınıyor içim.
Kara gözlerinden aşkı içmeme izin ver,
belki bir yudum, belki bir ömür yeter bana.

Kara gözlerinde takılı kaldı gözlerim,
baktıkça yüreğim eridi, içim gitti.
Bakmamaya çalışsam da alamadım kendimi…
Nasıl anlatabilirim, nasıl eridiğimi?

Konuşmasak da olur;

Karanlık bir odada değil karanlık bir yürekte yazıyorum bu satırları. Yarının ne getireceğini bilmeden, düşünmeden, sadece an'ı yaşıyorum.
Yalnızım, ruhumun derinliklerine kadar, iliklerime kadar yalnız.
Son nefesimi nerede kiminle nasıl vereceğimi bilememekti Belki İçimde açan tomurcukları öldüren.
Zamanla, insanlara korkuyla bakan, güvenmemeyi öğrenmiş bir yürek taşıyordum artık.
Geleceğim elimden alınmış gibiydi.
Sonuydu mutluluğun, son kırıntısıydı umutlarımın.