Jale Erdoğmuş Şiirleri - Şair Jale Erdoğmuş

Benden gitme…
Gidersen, bir sessizlik çöker içime,
yüreğimdeki tüm renkler solar.

Bir duygum eksilir,
adı tu (sen).

Beni güzel hatırla,
Bunlar sana son satırlarım.
Bir gün okursan eğer bu satırları,
Beni hatırla ve yine sev,
Ama sadece sessizce...

Beni hatırlayacaksın,
Birkaç damla yaş dökülecek gözlerinden,
Umutların boynunu bükecek,
Avuçlarından usulca bırakacaksın,
Hatıralarını kaldırımlara...
Beni hatırlayacaksın,

Beni kendine alıştırma bu kadar,
Çok Seversem yanar kavruluruz
Sen gittiğinde uzaklara...
Hasret kalırız birlikte aldığımız nefese, dokunduğumuz tene,
gördüğümüz göze
Sonra ağırlaşır sensiz geçen zaman,

Bu gece
sessizliğin ortasından feryat figan bir yalnızlık geçti,
Ömrü boyunca içine attığı haykırışların sesi duyuluyordu adeta.

Bir adam vardı
çilekeş, ruhen yorgun ama hâlâ umutla yürüyen..

Uzun zaman oldu kimseyi böyle sevmedim sevemedim
Senin yerin bende bambaşka çözemedim
Gerçekten çok özlüyorum nedendir bilemedim
Gittin gideli bir türlü
Gözyaşımı silemedim
.

Sevgisizlik çöktü İçime,
Sevgiye açım hâlâ.
Gelsen, bir anda toparlanırım.
Gelmesen, içimdeki sessizliği bile üşütürsün.

Dünya senin etrafında dönüyor sanki.

Bir kadına aşık olmak,
zamanı unutmak gibidir.
Dakikalar, saatler, mevsimler…
Hepsi onun gülüşüne karışır.
Bir bakışıyla başlar her şey;
ama o bakış, insanın içini değil, ruhunu değiştirir.

Geceler sırdaşım oldu,
Yalnızlık yoldaşım,
Kimse halden anlamaz
Kendi kendime yeterim,

Bir garip yolcuyum şu hayatta,

Bazı kadınlar konuşmadan anlatır kendini.
Onların dili, bakışlarının arasına saklanmıştır.
Bir kelime etmezler ama her suskunluk, yüzlerce cümle taşır.
Gamzesiyle başlayan bir gülümseme, bazen bir ömrün yorgunluğunu unutturur.

Bir kadına bakarken, insan kendi kalbini duyar.