İsmet Bozkurt Şiirleri - Şair İsmet Bozkurt

Hayallerimiz var senle ben olan
Gerçekmiş akılda istisna kalan
İçinde büyümüş muktedir yalan
Gönlümde kurduğun köşk’ün yalanmış.

Öldürüp murada erdin mi söyle

YAREN’E

Yarenn! ...
İşte geldim.
Nasıl karşılayacaksın, ne diyeceksin, bilmiyorum? Umut dolu bir yolculuğun sonunda ulaştım sana.
Buraya kadar taşıdığım umudu kaybetmeyeceğim, eminim.

Vakit gece yarısıydı, uykum yine kaçmıştı, pencereden kar’ın yağışını seyrediyordum. Radyoda ise kısık bir sesle şarkı okunuyordu. “Bizim şarkımız”. Kar öyle güzel yağıyordu ki bembeyaz kelebek gibi uçuşuyordu havada lapa, lapa. Odam sıcacıktı. Kim bu manzarayı görüp de düşünmez ki, kim özlemez ki uzaktaki yareni, dostunu.
O geldi aklıma birden, içeri yavaş, yavaş soğumaya başladı. Bende üşümeye başladım düşündükçe.
Radyo sustu…., şarkı bitmişti. Merak ediyordum o ne yapıyordu kimi düşünüyordu? Ben öylece, saatlerce pencereye asılı kalmıştım. Sonra ne oluyor diye kendime sordum.
Sol yanımda hafif bir sancı kendini hissettirmeye başladı. Titremeye başladım, nefesim kesiliyordu, kafamdan silmeye çalıştıkça beynime yerleşiyordu sanki. Bir anda odam aydınlanmaya başladı. Geldiğini hissediyordum. Sanki bana ellerini uzatmış gülümsüyor, hadi tut diyordu … sana geldim, bense hem mutlu hem de şaşkındım. Sevinç ten ağlamak istiyordum. Ya hayalse, gerçek değilse diyordum, Allah’ım! .. kalbim durmak üzereydi sanki. Orada öylece kalakaldım konuşamıyordum, sanki yaşadığım bir günahın bedeliydi bu. Ben bu haldeyken o nasıldı acaba, bunu düşünmek bile acı veriyordu. Yatmak gelmiyordu içimden, yatak bana soğuk bakıyordu. Saatlerce sigaranın dumanını seyrettim, çünkü onu görüyordum. Gözleri yaşlıydı ve bana gel diyordu.
“Sabah gün ışığıyla gel”.
Sabah olur muydu, gider miydim? Uzun, uzun düşündüm…. Hayır gidemezdim, gitsem gelemezdim. Gelmek mümkün mü? Anladım ki düşünmekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Görmediğim yaren’i. Bir daha görebilecek miydim? O ümit hiçbir zaman bitmeyecek bende. Hep o anı bekleyeceğim… bekleyeceğim…. bekleyeceğim…

Doğacak güneşin ufuklarında
Başkasını değil, seni beklerim
Sevda tepesinin doruklarında
Başkasını değil, seni beklerim.

Adını anıp’ta yaram sızlasa

Dağlar arasından güneş aşınca
Koynumda ellerim donar, buz olur
Ay gölgesi saçlarına düşünce
Tutuşur yüreğim yanar, köz olur.

Zulüm olsan yar boynuma takarım

Mutsuzda yaşarım sen istiyorsan
Kalmam diyorsan git, canın sağ olsun
Anlarım üzülme hiç sevmiyorsan
Satarsan beni sat, canın sağ olsun.

Bıktıysan bu aşktan, bitir istersen

Gönlümü verdiğim o güzel yare
Söylemen kötü söz dokunur bana
Kaşları kemane gözleri pare
Sürmeyin karalar dokunur bana.

Otursun karşımda çeksin sürmeler

Vefa bekler gönlüm senden
Sever misin ben bilemem
Gözlerim hep kan ağlıyor
Siler misin ben bilemem.

Yıkılmış can, adım, adım

Bir sızı sardı ki bu akşam yine
Kimse senin gibi sevmezmiş ana
Hasret kalacağım o gül yüzüne
Ağlayan bu kader gülmezmiş ana.

Ne sen sor ne de ben derim derdimi

Düşünüyorum da anne….
Topraktan yaratılmış, hiç değeri olmayan,
Bir insan mıyım? Kimim ben?

Bakıyorum gökyüzüne
Yıldızları görüyorum,