İsmet Barlıoğlu Şiirleri - Şair İsmet Ba ...

Bir fener ışığı indirdim karanlık denize,
Tıpkı bir ip merdiven gibi derinlemesine,
Belki tutunup çıkarsın diye sulardan
Ipıslak bir denizkızı gibi;
Üstün insan,
Altın balık.

Kusursuzsun, bütünsün,
Her çiçekten üstünsün,
Gül ki neş ‘e dökülsün
Üstüne çimenlerin.

Sana bakmak büyük haz,

Dün gece
Yine sokaklarda sabahladım,
Yine gözlerim yaşardı
Islak kaldırımlarda,
Sen yine o uzaklaşan gemideydin,
Bilcümle alem uykularda.

Neden benzetiyorum bu kavağı sana?
Senin gibi narin ve zarif olduğu için mi?
Yaprakları parladığı için mi saçın gibi,
Bedeni dal gibi, zirvesi hilal gibi olduğu için mi?
Senin gibi salındığı,
Benden kaçmadığı,

Toprağına, taşına kurban olduğum Türkiye ‘m,
Gelinlere benzetir gözlerim, aklım seni,
Sırmalar, teller, duvaklar içinde,
Edirne ‘den Ardahan ‘a kadar uzanan fidan gibi boyunla,
Isparta gülleri, Antalya turunçları kokan
Bedeninle,

Gönlüm hüzün doldu yine,
Üzülürsem ayıp mıdır?
Acı çöktü yüreğime,
Üzülürsem ayıp mıdır?

Binbir türlü bühtan etti,

Yine seni özledim,
Ruhumu alazladım,
Her yerde avazlandım,
Bende olduğun halde.

Baktım ellerimdesin,

Bu ırmak böyle ağlamadı sen gitmeden önce,
Şimdi hıçkırıkları karışıyor hıçkırıklarıma,
Birlikte vuruyoruz taşlardan taşlara başımızı,
Birlikte düşüp parçalanıyoruz uçurumlarda,
Yarıyor başımızı bir ayni taşlar,
Gözyaşlarımız bir ayni kanlı köpüklerde,

Bedenin ağırsa göğe imrenme;
Uçmaya kuvvetli kanat olmalı.
Bilmediğin işte boşa söylenme;
Binip süreceğin bir at olmalı.

Değirmenler dönmez boşuboşuna,

Akşamlar alıp götürüyor seni benden,
Bırakıyor beni bir başıma her geçem gün, yeniden,
Bilcümle kapılar kapanıp duruyor yüzüme,
Bilcümle ışıklı pencereler,
İki elim öylece kalıyor iki böğrümde,
İki ayağım bir pabuçta