Işıl Başkalem Şiirleri - Şair Işıl Başkalem

Nolur kal,bir incir mevsimi kadar. Her yarımı kendi içinde terk eder gibi. Şimdi ağlamak istemiyorum. Gümüş aynalar gibiyiz ters düz edilen. Şimdi mirastır,benden kalan varsa, Küçük bir kız çocuğuna. Ah,yol kenarlarında,yol kenarlarında Ağlamak istemiyorum.. Onun içindir ki,bir sandık odasında Kapatılmış teriyer yavrusu gibi Tırmalıyoruz seni,hayat. Şimdi ağlayabilirdik, Kısa bir vazgeçiş içerseydin eğer. (İstanbul)

Sen neden sonbaharsın
Her mevsim?
Bitmek bilmez mi yağmurların
Çamurlu topraklarda?
Yapraklarını erken mi döktün?
Sararıp soldun...

Çok uzaklarda bir adasın...
Orda gök ve yer
Aynı maviyi kucaklar her an.
Ama daha uzak yerler de vardır her zaman.
O şimdilik:bilinmeyen.
Ya da tembellik halkının adası.

Sen rüyalarıma girdiğinde
Konuş benimle.
Sesin ki
Hasretim en tiz çığlıklara bile...
Zaten vazgeçmek için çok geç,
Kavuşmak için çok erken akşamlarda.

Sen kör kızları seyredersin. Sonra şarkıcı kızları. Şarkıcı kör kızları. Yalnızlık Büyük harflerle iliştirilmiştir göğsüne. İliştirilmiştir ve düşmüştür bir ihtimal. Yanlış figürlü danslar yaparsın tören yerlerinde. Yaparsın-ağlarsın... Ve başka ne olabilir ki dudakların, Dudaklarının arasında sıkışmış şey? Nasıl da köreltir insanı düşünceler... Nasıl yavan,bir ekmek yenir? Seyreltilmiş düşüncelerinle gülümsüyorken sen, Leopar,gözlerin ve ateş. (İstanbul)

Sen beni boş ver.
Alışkınım ben yalnızlığa.
Yalnızlık iki beden büyük durur üzerimde.
Durur
Ve sonra kayar gider..
Boşaldıkça boşalan duygulara karşı!

Yağmur yağıyor
Hangi kir çıkar ki yüreklerimizden?

Kokun tenimde
Unutulmuş mektuplar gibi.
Sararmış yüzün
Yüzünde hüzün...
Yağmurlar önce ilk misafirler...
Gülmüyor hiç çocuklar

Akşamın oluşunda
Bir hüzün vardı.
Karanlık yavaşça bastı.
Söz dinlemeyen bir çocuktu,içimde çırpınan,
Başını okşadığım,
Sarı kirpiklerini kırpıştıran.

Söz uçar yazı silinir.
Düşünceler dolaşır belleklerde.
Zaman sinsice yutar
Geri kalan ne varsa.
Renk silinir
Elde avuçta ne varsa erir