İsa Efe Şiirleri - Şair İsa Efe

Döküldü yüreğim yollara,
Sevdanın izini takip ettim.
Bir yemin etmiştim kendimce;
Bulacaktım gönül odasına bir anahtar.
Umuda ve sevgiye ‘merhaba’ diyecektim.
Olacaktı hayatım mutlu, olacaktı yüreğim bahtiyar…

Yüreğinden yaralı bir kadın tanıdım ben,
Akları kirletilmiş hayatın gergefinde…
Dalgalı saçlarını, fırtınayla taramış,
Tebessüm yalanına sarılmış her seferinde.
Onun adı Esra…
Makyajlayıp örtüvermiş kanayan yanlarını

Hasret derlerdi bana, hiç aldırmazdım,
Alt tarafı iki heceli kelime.
Bilmezmiş meğer insan, başına gelmeden önce.

Sisli puslu bulutların etrafını sarmakmış hasret,
En vahşi şimşekler çakmakmış gönlünde.

Ben sevdayı hasret ile çoğalttım,
Geceler dostum oldu benim, karanlıklar sırdaşım.

Şimdi uzak bir kentin yokluğu var içimde,
Ayrılık acısı düğüm düğüm boğazımda,
Ve sevdamın imzaları dökülüyor gözlerimden.

Ağlama Hatice...

Pembe bir hayalin kapı eşiğinde,
Boynu bükük, ömrü hüzün Hatice;
Gençti, güzeldi.
Görmeyi bilene, özeldi Hatice.

Bu şiir, kavuşmadan ayrılanlar adına yazılmıştır,
Ve bu şiir; bir gece vakti yüreğe kazılmıştır…

Amacım zehir akıtmak değildi sana,
Bülbül ağzıyla name şakımaktı.
Gel gör ki şimdi,

Bir büyük sevdaya attım imzamı,
Yazan ilah, böyle yazmış yazımı.
Dilime alıp da gönül sazımı,
Durmadan seni çalıyorum ben.

Yokluğun içimde bitmeyen azap,

Ömrümde zaman zaman virgüller var,
Sebebini bilmediğim karmaşık duygular.
Soru işaretlerini ışınladım yüreğime,
Yaşananlara ünlem koyuyorum, en koyu haliyle.
Ve bitirmeliyim, bana yakışmayanları,
Bitirmeliyim, özümün üzülmelerini.

Senden ayrı bir mevsim yine sonbahar,
Yapraklar düştüğünde ah çekiyorum.
Yıllar yılı ayrılık yeter bu kadar,
Kara mevsim son bulsun, bitsin diyorum.

Dayanılmaz bir dertmiş, kalbimde sızı,

Sevdaya hasrettim yıllarca;
Şimdi genç oldu ihtiyar gönlüm.
Mutluluk yüzüme mührünü vurdu,
Bir başkayım bugün, bahtiyar gönlüm.

Acılara kapımı kapadım artık,