İlkay Coşkun Şiirleri - Şair İlkay Coşkun

Sapana Düşen Kan

maltızlar pişirsin tüm yemeklerimi
düşlerimden kayan kuşların anısına
_____
cenk meydanlarına serilmiş hünerler

Son Perde

ne çok kavga taşır yüreğine
sırtında sürgünizi yara
kepenkleri kapanan mutluluğun
üzerine oturur esmer yalnızlık

Ölmüş Şair’e Portre

kırık ve gözyaşı,
bir tas çile ve şarabı, şiire içirip
edebiyatı doldurdun kalemine
bu dünyayı ciğerlerinde bıraktığın gibi

Kadın

ben küçük bir çocukken
kadınlar kıpır kıpır hep iş yapardı
ne başları ne dişleri ağrırdı
…

Dobruca’dan Yukarıya

usul usul sokul yalnızlığıma
bir eylül vakti ellerimi çağırıp
büyüyen yüreğimden ötelere geçip
avucunda biriktir, gül kurusu sıcaklığımı

Düne - bugüne - yarına

nerde aciz bir ihtiyar görse
duasını peşin peşin alan babamsın
saç sakal düzeltirdin yılmadan
yıllar yıllar evveli

Bir Dağ Bin Ah

kıştan sonra yaz gelir
bahara ayaz gelir
vuslatı bağlar, yayar acıyı
güneş bırakmaz düze dağlar

Seni Düşününce
____________
seni düşününce
bir alev çığlığı kopar ta derinden
en ücra noktalarımda sızın alevlenir
mühürlenir gözkapaklarım

Kalp Kalbe

Allah
iki göz verdi
iyi görmen için
iki kulak, iki kaş

Irak

eskiden, dünya yuvarlak derlerdi inanmazdım
toprağı kazsak, Amerika'dan çıkabilir miyiz derdim
tepesi üstü duran insanları düşlerdim
beyinleri sulanmaz mı derdim