İlkay Coşkun Şiirleri - Şair İlkay Coşkun

orta doğu

vicdanı törpüleyen görklü dünya
bahanelerini getir bana
firavunlarını asacağım

Osmanlı

ve bir asır kaybedişlerimizin
devamında dahi

taralıydı hâlâ saçlarımız

Pay/Da

pay
okyanusta su damla
hakkın almalıkmış

portre

oysa kaç kez kurutmuştu tahta nemliliğindeki bedenini. kaya gibi gururu nasıl da yok oldu. şeyhini uçuran müritli günlerinden gelmişti. bütün peygamberleri menkıbeleriyle bilirdi. sanki eşyanın isimlerini ilk öğrenenlerden biriydi. madde kaydırağında nasıl da kayar oldu. günahları türlü türlüyken dünyada, dualarını hep zorda yapardı. çocuk ağzı sureleriyle kalakalmış ve kitaplardan beriydi. kimden el aldığı malum da kimlere el verdiği muamma. dağda bekleşen kuzu görünümlü, şehre inen kurt konuğu olurdu. para sıcaklığında ısınan, ağzında gevelediği aynı kapitalizm küfürleriyle ahaliden gibiydi.

İlkay Coşkun
07.11.2018

Şaire

zıplayıp yıldızlardan
gül toplamaktasın
mısraların arasından
sıvışmaz çığlığın

Sanırım

seziverse bir şair
aşk sızı
ocaklanır sanırım

Savaşın Zamanı

kusmakta gökyüzü, uyanmakta çocuk
yaşadığımız hep gelgeç bir arzuda
soğuk korku, sıcak umut ve savaş büyük
yaraların akranlığı dahi yenilmemişken

Sefer/i Zaman

Ders

her gün uyanmak yeni kehanetlerle ve kanaat körleşmesi hastalığına tutulmuşken insan- yüreğinde mülteci yaraları taşıması kolay değil. dumanı üstünde, geceden kalma sabahçı mahmurluğu üzerinde yol alması teçhizatla kolay değil. herkesin yasının özünde bu dünya can yakıp savaş/kan ve dövüşken olmuşuz sonuçta. filmlerdeki replikler gibi hep bir ağız sakızı sözcüklerin arkasından bağırıp asker tempolu uygun bir marşla avunmuşluk. yıkıntılardan sonra elindekilerle kalakalmışlık. insanın şaşırması ne çok serseri mayın, umarsızlığı ve efeliği yanında oyun.

Sen Sen Ol

ölüp diril
ölüp diril
ölüp ölüp dirilme

Sen / Sizliklerim

tutuşur devri alemde
ruhumdaki kelebek
zamanın süzgecinde can
raflara kaldırılmış eskimişlikler