İlkay Coşkun Şiirleri - Şair İlkay Coşkun

Yol

çizik çizik asfalt
parıldayan fosfor
beni sana taşır

Zamana Dokunan Aşk

zaman insanı yorsa da mutlulukla yaşanan yıllar aşkları yıllandırır çoğu zaman. geleceğe anlam katıp mazinin değerini artırandır nede olsa. uzun yıllar gıpta, bir yastıkta yaşlanmışlıktır. her debisi bir tabloya sığmayacak resim gibidir. iyi günde kötü günde diyerek başlar ya hani hayat güzel dilekler kıymetlidir. umutlar billur, temenniler üzerinde güzeldir. yüreğe yakın değen bir meltem gibi esenlik verendir. yârsız geçen zamanları ateşe verip hıncını alandır. dalgalar gibi yükselen gülümsemelerin hep güller dağıtması kadardır.

ah şen göynümüz nasıl olsa her rüzgâr limanını buluyor bak. olacağına varırken zaman çağırıyor bizi gerçeğine. yürekler her dem sevdasına yürürken aşklara dokunulmasın yine. gül bahçesi gönüllerde hep laleler, gülibrişim kokusu büyü(t)sün. sevinci kirpiğinden dökülen rayihalar yayılıyor nede olsa. sümbüller terkisinin içindeki gonca gürbüzleşip yaşama sevinci denen periler hiç ölmesin. aşkla pirdaş olan meşk her gülşene yeni bir bağban bağışlasın.

Z/aman Ağı TI

1
zaman
çığlık çığlığa yangın yeri ya da düğünlerde toy meydan yeri
yaşama baştacı, yaşayamayan erdem terzisinden giyinik

Zamana Haykırış

akıp giden zaman sa(n)ki. örümcek ağı
yakalamak bir ucundan avuntu olur
düşsel yüküyle telaşına düşer ya insan
yok günün hazinesi umudu. sandığı

Zamana Sorgu

ferahlık
her bir acı deneyim yürekte dilhundur nede olsa. hayatın mustariplerinden bellidir bu ameliye. yüreğin kendine göre bir gerekçesi vardır elbet. her bir sıkıntının kanadında iyi gelen bir felah olacaktır. elbette tökezleyecek galat-ı fahişler yine. inanıp yada her kör kuyuya sırrını ifşa ile huzur bulacak, hayatı doğru anlayınca düzelecek…

sürur

Zamana Tutunan Dilek

düşe kalka öz izi bütün özellikleriyle muğber
gönülkıran çantası, her attığını top gibi tutabilen
her yeniçağ küsülü, coğrafyaları toplayan başına
en süslü boyama, gözlere dağınık gelen evler hali

Zamandan Mülhem

zaman herkes için aynı derin bir deniz
sırtında taşıdığı her can kendine. ram
halinden memnun sanki. diken yarası
gözlerini kısan için gönlünde gömülü

Zamana Çentik

insan bu, hızla kanatla yelişme
kavgada her bıçak zağlı değildir
var ile yok arasında çelişme
pamuk ipliğine bağlı değildir.

Zamanı Kıt Geceye Aydınlık

ben zamanı gördüm, şimşek gibi
bir ânın uçurumunda (A.H. Tanpınar)

1

Zamanın Ağlayanı

sel sele
bulanık hâliyle boyun büküp dağdan inen hınçlı bir çağlayan. kükreyip önünde ne varsa sürükleyip sesli bir ezgiyle ayaksesleri çıkageliyor. gümrah sulardan dökülen dilhunu daha çok kalabalıkların ağıtını doğuruyor. kalbi kırık çocuk gibi ağlayan oluyor bütün kızgınlıklara. içi ferahlatan yel bulup çağlayan ırmaklarca set kuruyor. el üşüyor yürek üşüyor mevsimler üşüyor toplanan ayazında bilfarz. bizse susmalara düşüyoruz elemle. kayıplar hazırlanıyor ve nefesi darlanan insan, ölümü ensesinde karşılıyor. her şeyin fazlası zararken damakta acı su taşıyan çabanın nefesi desek doğrudur. doğru- bilinç ve şuura ulaştıran hayat güzeldir oysa.

zelzele