Köklerimiz dünyada değildi ki,
Tekrar dünyada yeşerelim.
Seyre geldik, baka kaldık.
Neden tadına varmadık ki,
Biz bu yalancı dünyanın?
Ben uyusam da,
Kalbimi uyutmaz.
Ben unutsam da,
O beni unutmaz.
Ben yaradılanım,
O beni Yaratan.
Gökkubbe şemsiyeyken,
Yeryüzü yataktır bize.
Uzaylar hayal edilirken,
Dünyalar gerçektir bize.
İçimizden sevgi geçerken,
Ay geceye seranat ederken,
Yıldızlar gözlerde takılırdı.
Unutmazdı adını sevgililer,
Güneşi, gönülleri yakardı.
Toprak tevazu ile secdede,
Hercai bir güldür AŞK.
Can alıcı ve can verici,
Kahverengi o gülüşler,
Aklımıza, ansızın girer.
Yedi renk acı verenler,
Hiç heber vermeden,
Bir zamanı olmalı,
Tüm yaşananların.
Vakti saatinde,
Beklenen trenler,
Vakti saatinde,
Varmalı garlara.
Söğüt ağacında bir kuş vardı,
Kalbi pır pır diye hiç atmadı.
Düşünceli, ürkek ve tedirgin,
Gelip dalına hiç konan olmadı.
Söğüt ağacında bir kuş vardı,
Her şey insana akar.
Bir metre küp beden,
Bir gram akla bakar.
Uzayda, ben yalnızım.
Bende bir hücre,
Hücrede bir atom,
Gözlerimin hiç görmediği,
Hayal dahi edemediğim,
Çiçek kokuları siner içime,
Gönlümde arayıp dururum.
Bulduğum bir papatyadır,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!