İbrahim Kavas Şiirleri - Şair İbrahim Kavas

Çığlık çığlığa karanlığı yırtarak
Uyandım gecenin bir yarısı.
Gözlerimden sen akıyordun,
Dudaklarımdan adın...

Yüreğime dokunan tatlı sesinle;

Giderken esen o hüzün rüzgarı,
Gönül perdemi bir bir kapatmıştı.
Can karanlığımın kaynağı, canan!
O perde, bir daha hiç açılmadı.

Dağ yamaçlarında açan çiçeklerin
Kokusunu bilmezsin,
Renklerini de!
Dert türküleriyle üzerinde uçan turnalarla
Sırdaştır yorgun gönüllere, o çiçekler.

Ben sende gizliyim, özünde cevher
Gözde pençe filiz, ışığında fer.
Sabahın yıldızı ufkunda seher
Yoluna ölecek ben, adsız nefer.

Yerçekiminden merkezkaç kuvvetine,
Öglid Pisagor bağıntısından
Atom çekirdeğinin zerresine kadar
Onca yıl emek verdin bana.
Her şeyim; öğrettiğin her şey "A" harfiyle başladı,
Ömrümün "A" harfi sensin öğretmenim...

Sevdanın adını sordum
Dalında salınan güler yüzlü bir güle.
Dikendir dedi, dokununca acıtır yüreği
Sevda kandır; tende biriken damla misali...

Sevdanın adını sordum

Tut ki
Mevsimleri sayıyorum,
Topu topuna dört eder.
Bilemedin
Ayları sıralıyorum,
Hepsi hepsi on iki, de

Sevgiye koşan yollar, sürgüne mi çıkar her zaman
Nefessiz atılan adımlar da yalnızlığa?

Sürgün yiyen gönüller bilir ancak
O yolculukta yaşanan zorluğu.
Zahmete katlanılan yollar boyunca

İddiasız bir sesle
Senin şarkını söylüyorum,
Şehrin en karanlık sahnesinde.

Saçlarının savurduğu rüzgarla
Sokaklarda uçuşan yapraklar arasında,

Bir yaz damlası düştü
Koyu turkuaz.
Mavi nem bıraktı yürekte
Buhar olup uçtu, özlem dileklerinde...

Kırık kanatlı bir kuş düştü