Hülya Gülmüş Şiirleri - Şair Hülya Gülmüş

Yiyince doyar, içince kanar mı sanırsın beşeri?
Baksan göremezsin içinin çöllerini,
Açlıktan bitkin gönüllerini...
Gözü döner doyuramadıklarından,
Algısı yoksunluğunca...
Serap sayıp gerçeği, avutmak ister kendini.

Hayat bu:
Çoğu zaman,
kırmaya çekindiklerimiz kırar bizi,
can kulağıyla dinlediklerimiz;
sadece duyar sesimizi.
Anlamaya çalıştıklarımız da;

Genç, yaşlı, çocuk hatta bebe,
Hepsi aynı yatakhanede...
Beyazdır yatak başlıkları,
Örtüleri çiçekli, ağaçlı...
Nehir misali aktı da sular,
Uykularından uyanmadılar.

K/ayırmadan sevebildiğimizde,
Ulaştığımız sevgi gerçek...
İster kedi ister ağaç,
Kadın ya da erkek,
Ve çocuk ve bebek,
Sev işte, can olduğunu bilerek.

Saymadım kaç can yaslandı şu benim ömrüme
Yürekler çoğaldıkça dağlaştı canda gönül
Bulamadım dayanacak bir omuz kendime
Dikenleri ağır gelir taşıyamaz her gül

tanımaya çalışırken bir insanı;
görürüz derinliğimizi, s(ın)ırlarımızı...
fark ederken farkına varırız kendimizin.

cesaret gerekir gerçekle yüzleşmeye,
birini kabullenmeye, kendini kabullenmeye.

Çocuktuk;
Düşünce kanardı dizlerimiz,
Gözlerimizde yaşlarla
Tarifsiz büyüme ağrısı...

Yetiştik;

D/okundukça heye/canlandıran s/özleri olmalı şiirin...
Ve birçok s/imgesi; g/izlendiğimiz
Duyguların şifresi imlerde...

Kimi içindeki g/izleri farkeder
Göremeyen ise okur ilk anlamıyla;

Yaşayamadıklarımız,
soluyor içimizde
eskimiş fotoğraflar gibi...

Edilgenleşen hissedişimizi,
ruhumuzun kuyularına atıyoruz,

Yüzüm, gözüm hüzün,
Her gün sanki bir gün.
Hazdan yoksun hızla,
Akar'suda ömrüm

Aynalar arası