Hülya Gülmüş Şiirleri - Şair Hülya Gülmüş

Üç kapılı bir odamız var bizim
Üçüncü kapısı hayal dünyamıza açılan
Bir kapıdan ben giriyorum.
Bakıyorum; sen yoksun...
Bir kapıdan sen giriyorsun.
Bakıyorsun; ben yokum...

Bir fani...
Soyunmuştu dünyevi kisvesinden
Gözler, nehirler misali
Akıp durdu delice
Yutkunduk gıdasızca
Ama büyükler "yiyin" dedi

Bir kapıya vardım;
Ardında bilmediklerim...
Anahtarı kimde?
Ne çok bilgi var; öğreneceğim...
" Açıl susam, açıl ! " desem,
Açabilir miyim?

Yiyince doyar, içince kanar mı sanırsın beşeri?
Baksan göremezsin içinin çöllerini,
Açlıktan bitkin gönüllerini...
Gözü döner doyuramadıklarından,
Algısı yoksunluğunca...
Serap sayıp gerçeği, avutmak ister kendini.

Ağladım geçti;
Tarifsiz acılar da,
İtirafsız düşler de,
Yarım kalan gülüşler de...

Unuttum gitti;

Ağaçlar gibi, ayakta ölür kimileri,
Çoğu anlamaz içi boşalan bedeni,
Belki anlar da, anlamazlıktır işine geleni...

Ah! Kaç kez öldüm, bilseniz;
Her ayrılıkta bir kez daha,

Kaç dereye gebe bu gözeler
Nehirlere akarsu doğurur
Denizler yavrularını bekler
Kucak açarak deltalar boyu

Gözeler kaynak olmasa

Akış durduysa tıkanmıştır gider,
Birikir o anda gidemeyenler

Çekip almalısın ne varsa tıkayan,
Gözle görünemez ki en dipte olan.

Ayağım kaydı,
Kendimi yerde buldum.

Koluma vermişim
Düşerken ağırlığımı...
İncinmiş.

Hayat bu:
Çoğu zaman,
kırmaya çekindiklerimiz kırar bizi,
can kulağıyla dinlediklerimiz;
sadece duyar sesimizi.
Anlamaya çalıştıklarımız da;