Hülya Gülmüş Şiirleri - Şair Hülya Gülmüş

Denizler ardında sıra sıra dağlar
İki dağın arası derince bir yar
Uçurumları sevgiyle dolduran yâr
Huzur yeşilini ovalara yayar

Koca bir orman bakar durur denize,

Gözler kapanır; geçen süre andır.
Hissedilen ise sonsuz zamandır.
Deniz bildiğin o büyük mavilik;
Sayıları belirsiz damlalardır.

Gözler kapanır; içtedir tüm evren,

Sen ağladığıma bakma;
Buzdan kilitlerimi açan
Anahtardır gözyaşlarım.
Özüm süzülür ince ince.

Gülene aldanma, ağlayandan korkma;

Bir sen bilirsin sendeki beni,
Mutlu olursun onunla.
Birbirinden habersiz,
Her canda ayrı bir parça.

Azız, birazız,

iyilik, dinlemek midir bir insanı?
dinlendirmek midir koşup yorulanı?
belki bunu sadece yaşayan bilir,
insan anlaşıldıkça yaşayabilir.

Şu üstüne başına bir bak!
Neden bu kelimeleri giyiyorsun?
Şakadan olsa da kendine
Pek de şık olmayanları yakıştırıyorsun.

Bende neşe saçan gömlekler,

O narin ruhu tülden hislerle,
Uçuşur hafifçecik esintide bile.
Dayanamaz gönlü gördüklerine,
Geçmiş, yaşanan, yaşanmamış
Doluşur tülden yüreciğine.

-Yazmak için güzel bir şiir,
Derler ki; illâ aşk gereklidir.
Söylesene aşk nedir?

Bir kaş, bir göz ya da ellere,
Yanaktaki gamze, yüzdeki benlere,

Geçmişe açılan geçittir; dinlediğimiz şarkılar.
Şiirlerde, öykülerde yaşanmışlığın izleri...

Bu film, bu tiyatro...benzer hayatlarımıza,
O resimdeki hep hayali kurulan ev değil mi?
Tuvaldeki renkler içimizin çiçek bahçesi.

Defalarca ş/aşar beşer, k/ayrılır gittiği yolda/n.
Kapılır yen(g)inin sihrine.
Dolaşır benliğinde merak ve heyecan...

Öğrenmek ister bilmediklerini,
Görmek ister görmediklerini,