Hikmet Küçük Şiirleri - Şair Hikmet Küçük

Gül, aslında çiçek değil,
Üflediğin nefes senin.
Lale olsa sönük kalır,
Etrafında herkes senin.

Benziyorsun gökte aya,

Yıldızları kucaklayıp,
Eline vermek isterim.
Sönenleri ayıklayıp,
Yoluna sermek isterim.

Hilal soylu kaşlarını,

Doğum günüm seni gördüğüm zamandır,
Senden öncem hayat değil ki virandır.

O gün bu gündür vurgunum gözlerine,
Olsa olsa tek rakibin ceylandır.

Her hayat bir köprüdür.
Ezelle ebet arasında.
Kimi uzun, kimi kısa.
Bütün köprüler uzar elbet,
Hayatın her anı,
Dolu dolu olsa.

Sütre gerekmez canan ile can arasında,
Bırak ta dolaşayım, gözlerin karasında.

Yoktur gülüşündeki sıcaklık inan ki yar,
Ne volkan ateşinde, ne güneşin çırasında.

Bir çok şeyi biliyordu belki…
Ama bir türlü,
Öğrenemedi şu Türkçe’yi.
Set up diyordu yıllardır,
Kurmak için her şeyi.

Gökten iniverip yağan,
Bulutların kırpıntısı.
Her bir tanesiyle artar,
Yüreğimin çırpıntısı.

Yere mi, ruha mı düşer?

Senden ayrıldım, hemen yine göresim geldi,
Zamanı durdurup, yeniden öresim geldi.

Bazen menekşesin, bazen lale, bazen sümbül,
Bütün çiçeklere ismini veresim geldi.

Ey şehit! duydum ki, alnından vurulmuşsun,
Hemen yükselmişsin, cennete kurulmuşsun.

Akan kanların birikti, zâlimi boğdu,
Bir tek vurulduğun yerden, bin nefes doğdu.

Yüreğinde sevgiye yer kalmadıysa,
Söküp te yüreğini atıver hemen.
Avcun, içine hiç avuç almadıysa,
Avcunu eskiciye satıver hemen.

Dudakların gülmekte zorlanıyorsa,