Hikmet Küçük Şiirleri - Şair Hikmet Küçük

Aidiyet sendromu yaşıyordu.
Ne salona yaranabildi,
Ne antreye…
Sıkışıp kalmıştı,
Yarım metreye.

Kadıköy-Eminönü vapurundayım,
Efkarıma, rüzgarı da ortak ettim.
Rüyada mıyım, masalda mıyım bilmem,
Çayın dumanıyla daldım, ben de gittim.

Ciğerlerimde temiz yosun kokusu,

Her çiçeği güzel yapan bir sebebi var,
Gülün güzelliği, sana koktuğundandır.

“Gül Muhammed’’ denilmesi sanki biraz da,
Cemalinle gülümseyip baktığındandır.

Başım, ellerimin arasında.
Radyoda turnalı bir türkü,
Vakit, gecenin sabaha bakan yarısında…
Dolaşıyorum, gözlerinin karasında.

Yudum yudum içimdesin, hece hece.

Ötelerin ötesinden yapılan çağrı,
Heves damarımda duyduğum büyük ağrı.

Alışılmadık acemice bir yolculuk,
Bavula lüzum yok, hazırlık bir kaç soluk.

Üşüyor, her akşam üstü koskoca şehir,
Hatalı hesaplanmış akışlar üşüyor.
Sessizce köprü altından akarken nehir,
Kaldırıma saplanmış bakışlar üşüyor.

Gökdelenler arasında asırlık çınar,

Seni çözebilmek ne büyük muamma,
Gönlün hayali misin, yoksa derdi mi?
Her gece gökyüzünü süslersin amma,
Ay hilali misin, yoksa on dördü mü?

Benim oldun sanmıştım, elimden kaçtın,

Âhımı salsam, şu alem birden yıkılır,
Hârından, sönen yıldız yeniden yakılır.

Muhabbetimi koysam, üst üste içimden,
İrtifasıyla, göğe merdiven çıkılır.

Hayat ne, sorar isen,
Yüreğini dağlayıver,
Anlamı arar isen,
Birazcık ağlayıver.

Gözler yüzde nakıştır,

Kim bilir serhadda doğru bu akın kaçıncı,
Bak kanatlanmış ta geliyor yolda akıncı.

Yiğitler şahadete susamışta ilerler,
Elde kılıç, dilde tekbir Allahüekber.