Hikmet Küçük Şiirleri - Şair Hikmet Küçük

Daha önce gördüğümüz oyunu,
Kursan ne yazar, kurmasan ne yazar,
Çeyrek etmez, toplasalar soyunu,
Kırsan ne yazar, kırmasan ne yazar.

Kükremişim, birkaç çakal savrulmuş,

Bilmem, hangi iklimlerin nakşıdır su,
Binlerce Leyla’yla Mecnun aşkıdır su.

İki atom sevdalanarak birleşti,
Gezegenlerin en güzeline yerleşti.

İnsanam, müslümanam,
Soyum belli men Türkem.
Zap suyundan kana kana,
İçivermiş Kerkük'em.

Anadolum, Anadolum,

O güne dek kutsanmamıştı hiç bir mağara,
Ama mutluydu, gururluydu, şanslıydı Hira.
Tâ yüzyıllar öncesinden almıştı haberi,
O günden beri bekliyordu peygamberi.
Melekleri konuşurken duymuştu aralarında,
Olacakmış olan, Mekke mağaralarında.

Ben bir uçurtmayım, bedenim göklerde,
Ruhumsa yerdeki minik yüreklerde.

Önce ben karşılarım göçmen kuşları,
Hemen farkederim kıskanç bakışları.

Çatıdan,
Kendisine laf atanlara bakarak,
Şöyle düşündü;
Her halde dedi,
Çok önemli bir kediyim.
Çünkü bütün insanlar,

Bir kez gülsen ki güzelim,
İçimde bahar uyansın,
Ruhumu ters düz edip,
Tepetaklak koyansın.

Ah ne olur sen de sevsen,

Bir tohuma bin bereket,
Kökleriyle katar ağaç.
Çevresine her gün rahmet,
Bulut olup, atar ağaç.

Kara günlere ak gibi,

Neyleyim yokluğunda saltanatı,
Çorbamda tuz, çayda şekersin anne.
Ayağın altında uzanan tahtı,
Ömrüm boyu öpsem, değersin anne.

Helal etmez isen hakkın ödenmez,

Dağda kırda hep çakallar türedi,
Kazımazsak alnımıza ar bizim,
Aslanız ya sırtlanlara yaradı,
Amma pençemiz dermansız kor bizim.

Sükutumuz sabrımızdan gelmekte,